به گزارش رحیمی خبرنگار استان کردستان مسیر اقتصاد یکی از وظایف اصلی صداوسیما به عنوان مهم‌ترین و پرمخاطب‌ترین رسانه کشور، تزریق روحیه امید و نشان دادن واقعیت‌های عرصه کشور به مردم، به بهترین روش ممکن است. اما بسیاری از کارشناسان معتقدند رسانه ملی در اجرای این وظیفه ناامیدکننده عمل کرده است.
صداوسیما در تزریق امید به مردم ناموفق است
محمد یاسمی استاد دانشگاه استان کردستان در گفتگو با مسیر اقتصاد اظهار کرد: صداوسیما باید به مثابه یک دانشگاه عمومی به گسترش آگاهی و رشد جامعه در زمینه‌های گوناگون مکتبی، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و نظامی کمک نماید. اما متاسفانه تلویزیون در سال‌های اخیر رویکرد ناامیدی و تزریق یاس را در بیشتر برنامه‌هایش پیش گرفته است؛ رویه‌ای که در تناقض با هدف اصلی این رسانه یعنی آگاهی و امیدبخشی است.
وی افزود: با بررسی قوانین مرتبط با وظایف صداوسیما به خوبی می توان متوجه شد که در جای جای قوانین و اساسنامه این نهاد، به مسئولان و مدیران اهتمام به آزادی بیان و نشر افکار، دوری از تنگ نظری، انعکاس نظرات مختلف، پذیرش انتقادات و نظرات سازنده مردم، ایفای نقش به عنوان کانال ارتباطی مطمئن بین مردم و مسئولین، منعکس‌کننده صدیق وقایع و رویدادهای مهم اجتماعی و … تاکید شده است.
این استاد دانشگاه عنوان کرد: چندین سال است که تلویزیون ناامیدی را به بیننده‌هایش تزریق می‌کند و این باعث شده است که مخاطبان صداوسیما در کشور کمتر شود و لازم است در این راستا تغییراتی حصول گردد. صدا و سیما در نظام جمهوری اسلامی باید قادر باشد که با توجه به قدرت بالای نرم افزاری نظام و با تاکید بر ایدئولوژی و هویت اسلامی و میراث فرهنگی مشترک زمینه افزایش امنیت اجتماعی و ایجاد سبک زندگی واقعی متناسب با ارزش های اسلامی را فراهم نماید.
عدم موفقیت رسانه ملی در جذب مخاطب
یاسمی خاطر نشان کرد: معیار نارضایتی از تلویزیون شامل عدم جذابیت برنامه ها، عدم انطباق برنامه ها با نیازهای روحی و اقتضائات سنی، تکراری و غمگین بودن برنامه ها و … می شد در حالی که کسب اطلاعات سیاسی مشتمل بر اطلاع از اخبار بدون سانسور، آگاهی از نظرات کشورهای دیگر راجع به اتفاقات جامعه ایران، مطلع شدن از آخرین اخبار سیاسی و … بوده است.
این استاد دانشگاه در پایان گفت: در این راه تاکید بر به کارگیری شیوه‌های نوین تبلیغی، پرهیز از سطحی‌نگری به مبانی فرهنگی و دینی، ارتباط مستمر و برنامه‌ریزی شده با حوزه‌های علمیه و دانشگاه ها، مخاطب شناسی و برنامه ریزی منطبق با گروه های خاص، نقد وضعیت موجود برای نیل به وضعیت مطلوب، خروج از دایره تنگ نظری و استفاده از نخبگان با اندیشه های متفاوت برای بهره گیری از نظرات کارشناسی آنان اهمیت فراوانی دارد.
انتهای پیام/ فرهنگ و گفتمان
