به گزارش مسیر اقتصاد با وجود اینکه راه آهن سریع السیر به یک صنعت جهانی در حال رشد تبدیل شده است و خود را به عنوان یک روش حمل و نقل پیشرو در سراسر اروپا و آسیا تثبیت کرده و سالانه به بیش از ۳ میلیارد مسافر خدمات رسانی می‌کند، سفر با قطار در چشم‌انداز حمل و نقل آینده آمریکا مغفول مانده و به جای تمرکز بر روی این سیستم، کانون توجه بر روی سفر با اتومبیل‌های خودران و سفر پایدار هوایی است.
ایالات متحده با وجود داشتن یکی از بزرگترین شبکه‌های ریلی در جهان، از این زیرساخت بیشتر برای حمل و نقل بار استفاده می‌کند. این در حالی است که این کشور در قرن نوزدهم نقش پیشگامی در قطارهای مسافربری ایفا می‌کرد، اما پس از جنگ جهانی دوم این روند کاهش یافت. زیرا از طرفی صنعت خودرو در حال شکوفایی بود و مردم اتومبیل می خریدند و از طرفی دیگر آمریکایی‌ها در مناطق حومه شهر که فاقد اتصال ریلی بودند، خانه می خریدند و با اتومبیل به این مکان‌ها می‌رفتند.در نتیجه، سرمایه‌گذاری در توسعه زیرساخت‌های بزرگراه‌ها به احداث راه‌آهن سریع السیر اولویت پیدا کرد. همچنین برای مسافت های طولانی تر نیز از هواپیما بهره می‌بردند.
قطارهای سریع السیر ایالات متحده با چه سرعتی سیر می‌کنند؟
در حال حاضر، تنها خط ریلی سریع‌السیر در ایالات متحده، Acela Express است که از طریق کریدور شمال شرقی از بوستون به واشنگتن دی سی می‌رود، سرعت این قطار در حالی که پتانسیل رسیدن به ۲۶۵ کیلومتر بر ساعت را دارد، اما فقط می‌تواند سرعت متوسط ۱۱۰ کیلومتر بر ساعت بین این شهرها را حفظ کند. حفظ این سرعت به این دلیل است که مسیرهای آن با قطارهای مسافری و باری مشترک است. همچنین برخی قسمت‌های خطوط بیش از ۱۰۰ سال قدمت دارند، که برای سفرهای پرسرعت کارایی ندارند.
ایجاد شبکه‌های ریلی سریع السیر در آمریکا با چه موانعی سر و کار دارد؟
قبل از اینکه طرح‌های راه‌آهن سریع السیر پیشرفت کنند، به ترکیبی از تعهد دولتی، برنامه‌ریزی ملی و بودجه فدرال نیاز دارند که همگی در حال حاضر وجود ندارند. جو سابو، رئیس سابق اداره راه آهن فدرال، بر اهمیت وجود یک شریک قوی برای فدرال تأکید می‌کند و ادعا می‌کند که این همان حلقه مفقوده راه آهن است. سابو اظهار می‌کند که بسیاری از ایالت‌ها به توسعه زیرساخت‌های ریلی خود علاقه نشان داده‌اند، اما یک شریک قوی برای فدرال به منظور ایجاد راه‌آهن همانند بزرگراه‌ها و جاده‌ها وجود ندارد.
برخی ادعا می‌کنند که این چالش‌ها غیرقابل حل هستند و ایالات متحده خودروها و هواپیماها را به عنوان شیوه‌های غالب حمل و نقل ترجیح می‌دهد. با این حال، تعداد قابل توجهی از پروازها در صنعت خطوط هوایی به علت کمبود کارکنان متخصص دارای تاخیر می‌باشد که موجب افزایش خستگی در بین عموم مسافران، به ویژه برای پروازهای مسافت کوتاه‌تر شده است. همچنین افزایش هزینه‌های مرتبط با مالکیت خودرو و افزایش ازدحام جاده‌ها دلایل قانع کننده‌ای برای یافتن گزینه‌های حمل و نقل جایگزین نیز هست.
راه آهن پر سرعت راهکاری برای ایجاد شهری با تراکم کمتر و بهم پیوسته‌تر
توسعه شبکه‌های ریلی می‌تواند مناطق خارج از مراکز شهری را احیا کند، همچنین انتشار آلایندگی را کاهش دهد و شهرهایی با تراکم کمتر و بهم پیوسته‌تر را ایجاد نماید. در حال حاضر، چندین پروژه در آینده پیش بینی شده است که به دنبال اتصال شهرهای بزرگی مانند بوستون و نیویورک، دالاس و هیوستون، پورتلند، سیاتل، و ونکوور و همچنین لس آنجلس و سانفرانسیسکو از طریق خطوط ریلی سریع السیر هست.
اگرچه چالش‌هایی که این پروژه‌ها با آن‌ها روبرو هستند همچنان باقی است اما انتشار آلایندگی کمتر نسبت به رانندگی، پرواز یا راه‌آهن معمولی، راه‌آهن سریع‌السیر را به راهکاری برای کاهش اثرات آب و هوایی تبدیل نموده است. با تاکید بر این که راه آهن سریع السیر ممکن است راه حل نهایی برای همه نیازهای حمل و نقل نباشد، اما نقش حیاتی برای پاسخ به این نیازها ایفا می‌کند.
منبع: سایت دانشگاه ترینیتی
انتهای پیام/ مسکن
