به گزارش مسیر اقتصاد دور چهارم مذاکرات توافقنامه تجارت دوجانبه میان ایران و اندونزی از ۷ تا ۹ مهرماه در شهر جاکارتا برگزار شد. در این دور از مذاکرات طرفین در خصوص متن اصلی موافقت نامه، قواعد مبدا و فهرست کالاهای درخواستی برای اعطای امتیازات ترجیحی بحث و تبادل نظر کردند.
انور کمری رایزن بازرگانی ایران در اندونزی گفت: در چهارمین دور از مذاکرات موافقتنامه تجارت ترجیحی ایران و اندونزی، مذاکرات فشرده ای جهت تنظیم متن اصلی توافقنامه تجارت دوجانبه انجام شده و بخش‌های زیادی از آن مورد توافق طرفین قرار گرفت.
کمری افزود: همچنین در زمینه قواعد مبدا و فهرست کالاهای درخواستی طرفین برای اعطای امتیازات ترجیحی مذاکرات سودمندی انجام شده است.
مارتینی مدیر اداره تجارت دوجانبه وزارت تجارت اندونزی نیز در این مذاکرات با توصیف اهمیت موافقتنامه تجارت ترجیحی در توسعه تجارت دوجانبه میان ایران و اندونزی، از تأکید رئیس جمهور و وزیر بازرگانی این کشور بر امضای هر چه سریعتر این موافقت نامه خبر داد.
تجارت دوجانبه بستر افزایش تجارت میان ایران و اندونزی
میرهادی سیدی، سرپرست معاونت توسعه صادرات سازمان توسعه تجارت ایران در این راستا ضمن اشاره به موقعیت جغرافیایی و اهمیت ایران و اندونزی در غرب و شرق قاره کهن، سطح فعلی روابط تجاری و اقتصادی دو کشور را پایین تر از حد مطلوب دانست و اظهار داشت: با توجه به ظرفیت های دو کشور در زمینه های سرمایه‌گذاری، توریسم و تجارت کالا، امیدواریم این موافقتنامه بتواند بستری برای گسترش همکاری های تجاری و اقتصادی فراهم نماید.
وی در ادامه افزود: ایران آمادگی دارد تا پایان سال جاری این موافقتنامه را نهایی و آماده امضا توسط مقامات دو طرف نماید.
گفتنی است مذاکرات موافقت نامه تجارت ترجیحی بین ایران و اندونزی که از چند سال قبل شروع شده بود، برای مدتی متوقف گردید؛ اما در اجلاس کمیسیون مشترک دوازدهم دو کشور در خرداد ۱۳۹۴ در تهران مجددا تصمیم بر ادامه مذاکرات گرفته شد.
لزوم طراحی توافقنامه تجارت دوجانبه با توجه به ظرفیت های داخلی
امضای موافقتنامه تجارت ترجیحی میان ایران و اندونزی و کاهش تعرفه ها بر رقابتی تر شدن قیمت کالاهای صادراتی و افزایش حجم تجارت دو کشور تأثیر مثبتی خواهد داشت.
توافقنامه تجارت دوجانبه یک قرارداد تجاری میان کشورها است که بر اساس آن برای تسهیل تجارت بین دو کشور، برخی امتیازات تعرفه ای و غیر تعرفه ای به یکدیگر داده می شود تا تجارت میان دو کشور افزایش یابد.
در امضای توافقنامه تجاری میان دو کشور ضروری است تا انتخاب کالاها و تعرفه های مناسب جهت تجارت دوجانبه با تأمل و دقت صورت پذیرد و در این زمینه ظرفیت های داخلی مدنظر قرار گیرد.
به عنوان مثال توافقنامه تجارت دوجانبه میان ایران و ترکیه در سال ۱۳۹۳ منعقد شد اما با گذشت مدت کوتاهی از امضای آن انتقادات فراوانی را در پی داشت. به همین دلیل اکنون مقرر شده تا این توافقنامه مورد بازنگری قرار گیرد. بنابراین ضروریست تا از تجربیات حاصل از این توافقنامه در امضای سایر توافقنامه ها استفاده شود.
