محمدعلی خطیبی، نماینده سابق ایران در سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) در گفتگو با مسیر اقتصاد ضمن اشاره به هزینه های قابل توجه اجرای محدودیت های توافقنامه پاریس در کشور، آن را مانعی برای رشد و توسعه ایران دانست.
کشورهای توسعه یافته مسببان اصلی تخریب محیط زیست
خطیبی ضمن خاطرنشان کردن این موضوع که توجه به محیط زیست و جلوگیری از آلوده شدن آن مسئله مهمی است، افزود: اما مهمتر از آن این مسئله است که تولید و منتشرکنندگان اصلی آلاینده ها و گازهای گلخانه ای در جهان چه کسانی هستند.
وی با اشاره به لزوم بررسی تاریخچه مصرف سوخت های فسیلی و انتشار گازهای گلخانه ای در ۱۰۰ سال گذشته، خاطرنشان کرد: کشور های توسعه یافته کنونی بیشترین استفاده را در حداقل ۱۰۰ سال اخیر از نفت، گاز و به خصوص زغال سنگ داشته اند و کشور ما چنین بهره ای از این منابع برای صنعتی شدن نبرده است.
تعهد کشورهای صنعتی به کاهش انتشار آلاینده ها پیش از توافق پاریس
نماینده سابق ایران در اوپک با اشاره به پروتکل کیوتو که مربوط به قبل از توافقنامه پاریس است، خاطرنشان کرد: در آن توافقنامه فقط کشورهای صنعتی متعهد به کاهش میزان انتشار گاز های گلخانه ای بودند؛ به این دلیل که عمده منتشر کننده این گاز ها و آلاینده ها، خود آن ها بودند.
وی ادامه داد: به نظر من پروتکل کیوتو درست بود؛ چراکه مقصر اصلی آلایندگی و انتشار گازهای گلخانه ای را به درستی شناسایی کرده بود و خود کشور های صنعتی و توسعه یافته، موظف به اجرای آن بودند. اتفاقا در جریان آن توافقنامه، پیگیر بودیم که تعهدی را نپذیریم و نهایتا نیز نپذیرفتیم.
کشورهای درحال توسعه بازنده اصلی توافق پاریس
خطیبی با تاکید بر غلط بودن رویکرد موجود در کنوانسیون تغییر اقلیم سازمان ملل، افزود: در این توافقنامه برای کشور هایی که هیچ نقشی در انتشار گازهای گلخانه ای در ۱۰۰ سال گذشته نداشته اند نیز تعهد گذاشته اند و گفته اند که شما نیز باید از میزان انتشار خود بکاهید.
وی افزود: ما در این توافقنامه برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای تعهد داده ایم و این تعهد برای ما هزینه خواهد داشت. در حالیکه پس از خروج آمریکا از این توافقنامه، زمزمه خروج برخی دیگر از کشور ها نیز به گوش می رسد. ما نیز بایستی به سمت کاهش تعهدات خود در این توافقنامه برویم چراکه جز هزینه، چیزی نصیب ما نمی شود.
این کارشناس حوزه انرژی با تاکید بر این نکته که کشورهای صنعتی، مرحله توسعه یافتگی خود را طی کرده اند، خاطرنشان کرد: در مقابل کشور ما در ابتدای این مسیر است و تازه می خواهد این مرحله را طی کند و هزینه ها و زحمات آن برای کشور ما، قابل مقایسه با کشور های توسعه یافته نخواهد بود؛ چراکه آن ها این مراحل را طی کرده اند و به ثبات در انتشار گازهای گلخانه رسیده اند.
تعهدات پرهزینه توافق پاریس مانع جدی در مسیر پیشرفت ایران
وی ادامه داد: اجرای این توافقنامه، قطعا برای مسیر توسعه یافتگی ما یک مانع خواهد بود و ما را با مشکل مواجه خواهد کرد. در شرایطی که کشور ها در حال تجدید نظر در تعهدات خود هستند و شرط های جدیدی برای اجرای این توافقنامه می گذارند، ما نیز بایستی با تجدید نظر در این مسئله، پیچ و مهره های تعهدات خود را شل کنیم.
نماینده سابق ایران در اوپک با اشاره به مشروط بودن اجرای تعهدات کشور های مختلف در توافقنامه پاریس گفت: برای مثال بسیاری از کشور ها، اجرای تعهدات خود را مشروط به ورود فناوری و سرمایه به کشور خود کرده اند؛ چرا که اجرای تعهدات مربوط به کاهش انتشار گازهای گلخانه ای مستلزم هزینه کرد سرمایه کلان و تأمین فناوری های بروز است، اما متاسفانه کشور ما بدون هیچ پیش شرطی تعهد داده است.
انتهای پیام/ نفت و انرژی
بسمه تعالی
طرح پیشنهادی برای توزیع یارانۀ انرژی
خلاصه طرح : (سهم انرژی هر ایرانی به صورت "لیتربنزین" به کارت ملی اش واریز شود.)
محاسبات طرح :
مجموع روزانۀ انرژی ایران (بنزین ۱۰۰ و نفت ۱۵۰ و گاز ۲۵۰ و گازوئیل ۱۰۰) معادل حدود ۶۰۰.۰۰۰.۰۰۰ میلیون لیتر بنزین است. هزینۀ بنزین از استخراج تا تحویل جایگاه حدود ۲۰% قیمت بنزین را شامل میشود. پس ۱۲۰.۰۰۰.۰۰۰ لیتر سهم شرکت نفت است.
توضیخ : مقدار ۱ میلیون بشکه نفت با احتساب استاندارد بشکه ای ۱۵۹ لیتر و ۵۷۸ میلیون متر مکعب گاز با قیمت حداقلی ۱۷ سنت معادل سازی به بنزین شده است.
(میانگین برای هر ایرانی : روزانه ۶ لیتر بنزین = ماهیانه ۱۸۰ لیتر)
دستورالعمل اجرایی :
قیمت سوخت جایگاه ها "نرخ آزاد رقابتی" حدود ۵۰۰۰ تومان میشود. هر ایرانی میتواند سهمیه بنزین خود را مصرف کند و یا بخرد و بفروشد و یا پس انداز کند. حدودا ماهیانه معادل ۹۰۰.۰۰۰ تومان و یارانۀ نقدی حذف میشود.
بنزین افراد توسط گردش الکترونیک یا حمل سوخت، قابل معاوضه به نرخ روز است.
یعنی شخص میتواند هزینه های حمل و نقل خودش را با آن بپردازد. (مثلا در پمپ بنزین یا اسنپ و تاکسی و حمل بار) یا میتواند بنزین خودش را به سامانه های معاملات بنزین بفروشد. این سامانه ها با نرخ پیشنهادی رقابتی خود عمل میکنند و یک بازار آزاد رقابتی انرژی در کشور ایجاد میشود و نهایتا در مرزها یا جایگاه ها عرضه میگردد.
برخی از نتایج :
صادرکنندگانی که نام آنها را قاچاقچی گذاشته اند، به راحتی تحریم را دور میزنند و بنزین و گازوئیل صادر میکنند.
کشور از خام فروشی نفت فاصله گرفته و صادرات بنزین و گازوئیل با ارزش افزودۀ بیشتر از نفت، صادر میگردد.
توزیع عادلانۀ انرژی محقق شده و کسب و کار فروش بنزین برای همه ایجاد میگردد و فقر از جامعه محو میشود.
معاملات آنلاین سوخت در مناطق مرکزی ومرزی وبورس انرژی و اپلیکیشن هایی مانند اسنپ ودیوار شکل میگیرد.
یارانه های نقدی حذف و یارانۀ کالایی "بدون تورم" جایگزین آن میگردد و دولت میتواند مالیات شفاف دریافت کند.
ترافیک و اسراف سوخت در جامعه به حداقل میرسد. زیرا حفظ و فروش یارانۀ سوخت افراد ممکن میشود.
اسناد پشتیبان و مدارک محاسباتی موجود است. (جمع اعداد فوق در مصاحیۀ آقای نوبخت (۵/۹/۹۷) تائید شد.)
جهت مباحثه و ارائۀ اسلایدهای تخصصی، اعلام آمادگی مینمائیم.