به گزارش مسیر اقتصاد افزایش پیک مصرف برق در ساعات اوج مصرف روز باعث شد دولت در هفته گذشته در بخشنامه ای، ساعات کاری ادارات را تا پایان ماه تغییر دهد.
بر این اساس ساعت کاری رسمی از ۸ تا ۱۶.۳۰ به ۶ تا ۱۴ تغییر کرد؛ بخشنامه ای که از ابتدا اجرایی شدنش محل سوال بود.
سختی ایاب و ذهاب کارمندان قبل از ساعت شش صبح به ویژه برای کسانی که از بیرون شهر می آیند و به طور کلی چالش صبح زود بیدار شدن از خواب از جمله موارد مهمی است که امکان اجرای این بخشنامه را کاهش داده و مقاومت ها در برابر آن را افزایش می دهد؛ مقاومت هایی که این بار نه به صورت زبانی بلکه در عمل خود را نشان داده است.
بازدیدهای میدانی نشان می دهد بخش قابل توجهی از ادارات ساعت کاری جدید را قبول نکرده و کماکان با همان سبک و سیاق قبلی فعالیت می کنند. این رفتار نشان دهنده این است که نباید از بخشنامه های اجباری و غیرعملیاتی انتظار اثرگذاری داشت.
حتی اگر بخشی از ادارات نیز این بخشنامه را اجرا نمایند، قطعا این قبیل سیاست ها در میان مدت اثری بر کنترل مصرف و صرفه جویی در آن نخواهد داشت.
مصرف برق چگونه کنترل می‌شود؟
برای مدیریت و کنترل مصرف برق، راهکار اصلی تغییر قیمت است؛ در واقع بخشنامه های غیرعملیاتی، تنها احساس اقدام ایجاد می کند و در عمل نتیجه ای نمی دهد.
اما تغییر قیمت به عنوان یک سیاست چگونه باید انجام شود که علاوه بر اثرگذاری، کمترین فشار را به عموم جامعه وارد آورد و از طرفی، در ساعاتی که گرما در اوج خود است، امکان استفاده از دستگاه های سرمایشی را به ویژه از دهک های متوسط و پایین درآمدی سلب نکند؟
راهکاری که به این منظور در جهان تجربه شده است، افزایش قیمت برق برای پرمصرف هاست؛ قشری که طبق آمار همان پردرآمدها هم هستند.
از آنجا که ۸۰ درصد مردم مصرف متعادل دارند، لذا افزایش قیمت برای همه رفاه کلی جامعه را کاهش داده و با نارضایتی روبرو می شود. در نتیجه ضروری است قیمت برق برای مشترکین پرمصرف افزایش قابل توجهی داشته باشد تا مصارف غیرضروری کاهش یابد و به این ترتیب، پیک مصرف برق کاهش یابد.
