به گزارش مسیر اقتصاد افزایش آزادسازی تجارت میان پاکستان و چین با مخالفت گسترده‌ي صاحبان صنایع و کسب و کار در پاکستان مواجه شده است. این درحالیست که حجم تجارت دوجانبه بین چین و پاکستان طی ۱۰ سال از ۴.۷۵ میلیارد دلار به ۱۵.۷ میلیارد دلار رسید که اکثر آن مربوط به صادرات چین به پاکستان بوده است.
بهره مندی بیشتر چین از توافق تجاری در طول ۱۰ سال اخیر
اولین توافقنامه‌ی تجاری میان چین و پاکستان در سال ۲۰۰۶ منعقد و یک سال پس از آن اجرایی شد. در آن سال حجم صادرات پاکستان به چین برابر ۵۷۵ میلیون دلار و حجم صادرات چین به پاکستان برابر ۳.۵ میلیارد دلار بود. پس از گذشت ۱۰ سال حجم تجارت دوجانبه میان دو کشور به ۱۵.۷ میلیارد دلار رسیده است که ۱۴ میلیارد آن مربوط به صادرات چین به پاکستان و ۱.۷ آن، مربوط به صادرات پاکستان به چین بوده است.
این آمار نشان میدهد که گرچه انعقاد توافق تجاری دوجانبه در افزایش صادرات هر دو کشور اثرگذار بوده است اما کشور چین به میزان بیشتری از مزایای افزایش تجارت بین دو کشور بهره مند شده است؛ به طوریکه در ۱۰ سال اخیر میزان صادرات چین به پاکستان بیش از ۱۰ میلیارد دلار افزایش یافته و ۴ برابر شده است؛ درحالیکه میزان صادرات پاکستان به چین در حدود یک میلیارد دلار افزایش یافته و ۳ برابر شده است.
عدم بهره مندی پاکستان به دلیل توافقات تجاری گسترده چین و عدم برنامه ریزی صحیح
علاوه بر این میزان صادرات پاکستان به چین در طول سال های اخیر روندی نزولی را تجربه کرده است. کارشناسان تجارت خارجی پاکستان معتقدند در این مدت انعقاد توافقات تجاری میان چین و رقبای پاکستان و ناتوانی در پیش بینی میزان تولید محصولات کشاورزی، دو عامل عدم افزایش قابل توجه صادرات پاکستان به چین بوده است.
به گفته ی یک مقام مسئول پاکستانی صادرات پاکستان به چین عمدتا از محصولات کشاورزی خصوصا نخ پنبه تشکیل شده است. این مقدار در سال ۲۰۱۳ بالغ بر ۲.۶ میلیارد دلار بود که از آن زمان به بعد همواره کاهش داشته است.
وی علت اصلی کاهش صادرات به چین را انعقاد توافقات تجاری میان چین و دیگر کشورها دانست که بر اثر آن، دسترسی رقبای پاکستان به بازار چین بیشتر شد. این مقام مسئول عدم توانایی پاکستان در پیش‌بینی میزان تولید محصولات کشاورزی را نیز از عوامل کاهش سهم پاکستان از بازار چین دانست.
پاکستان در گذشته از چین درخواست کرده بود این کشور را نسبت به سایر شرکای تجاری خود در اولویت قرار دهد. اما به تازگی کشور چین با این موضوع مخالفت کرده و در ازای آن خواستار امتیازات تجاری جدید شده است.
زیان صنایع پاکستان با آزادسازی کامل تجارت با چین
با روند کنونی، کسری تجاری با چین همواره در حال بیشتر شدن است. واردات پاکستان از چین عموما به کالاهایی اختصاص دارد که در توافقنامه گنجانده نشده اند. بنابر این هیچ ضرورتی ندارد که پاکستان به توافقنامه‌ای جدید با چین رضایت دهد زیرا این مسئله تنها به مثابه هزینه ای بر دوش صنایع داخلی خواهد بود.
تجربه پاکستان در توافق تجاری با کشور چین نشان می دهد که گرچه انعقاد یک توافق تجاری با شرکای تجاری به بهبود میزان تجارت دوجانبه منجر می شود، اما لازم است شرکای تجاری و همچنین کالاهای مشمول تخفیف تعرفه ای به درستی انتخاب شوند تا در نهایت به بهره مندی هردو کشور از توافق منجر شود.
مبع : داون
