برخی نظام جمهوری اسلامی را به خمودی و درس نگرفتن از اشتباهات متهم می کنند. آن ها معتقدند حاکمیت به جای تصحیح خطاها و اصلاح امور، به تنگ کردن دایره های نظامی و انتظامی و در واقع سانسور بیشتر روی می آورد.
اما این ادعا چقدر درست است؟
قبل از هرچیز لازم است تأکید کنم بنده هم انتقادات فراوانی به عملکرد نظام جمهوری اسلامی در ۴۰ سال اخیر داشته و دارم و بر این عقیده ام که کسی نمی تواند منکر اشتباهات و خطاهای موجود باشد.
حتی مقام معظم رهبری هم در بیانیه گام دوم خود به این مسئله اذعان نموده اند. ایشان در این بیانیه تأکید کرده اند «انقلاب اسلامی همچون پدیده‌ای زنده و بااراده، همواره دارای انعطاف و آماده‌ی تصحیح خطاهای خویش است، امّا تجدیدنظرپذیر و اهل انفعال نیست. به نقدها حسّاسیّت مثبت نشان میدهد و آن را نعمت خدا و هشدار به صاحبان حرفهای بی‌عمل میشمارد، امّا به هیچ بهانه‌ای از ارزشهایش که بحمدالله با ایمان دینی مردم آمیخته است، فاصله نمیگیرد.»
این بخش از بیانیه گام دوم بود که دستمایه تحقیر جمهوری اسلامی از سوی بسیاری از رسانه های داخلی منافق شد تا جایی که آن را به تیتر اصلی خود در خصوص این بیانیه تبدیل کردند.
اولین گام تعیین معیار تشخیص حرکت در مسیر تصحیح خطاها
به طور منطقی اگر بخواهیم در این خصوص اظهار نظری داشته باشیم ابتدا باید معیارها و ملاک های درس گرفتن از اشتباهات و حرکت در مسیر تصحیح خطاها از سوی یک حکومت را تبیین کنیم تا بر اساس آن ها بتوانیم درخصوص تصحیح و یا عدم تصحیح خطاهای نظام جمهوری اسلامی و یا هر نظام دیگری اظهار نظر کنیم.
در این زمینه می توان مثال های متعددی را آورد که نشان می دهد روند حرکت کشور درپی مطرح شدن انتقادات از سوی بدنه مردم و کارشناسان، به کلی تغییر کرده است؛ آیا می شود نظامی که در دوره های ۸ ساله و با روی کار آمدن هر رئیس جمهور به کلی تغییر می کند را به عدم تصحیح خطاها متهم کرد؟
مقایسه عملکرد ۴۰۰ ساله نظام های غربی با عملکرد ۴۰ ساله جمهوری اسلامی
اما مسئله دیگری که لازم است به آن توجه شود اینکه مهم ترین نقطه اتکای منتقدین به نظام در این زمینه، استناد به عملکرد نظام های لیبرال دموکراسی غربی است. آن ها معتقدند لیبرال دموکراسی برپایه «امکان نقد و اصلاح درونی» شکل گرفته است و جمهوری اسلامی را فاقد این خصیصه می دانند.
بنابراین یکی از روش های پاسخ منطقی به این شبهه، مقایسه به دور احساسات عملکرد ۴۰ ساله نظام جمهوری اسلامی با عملکرد ۴۰۰ ساله نظام های لیبرال دموکراسی است.
در حال حاضر نظام های لیبرال غربی با (اگر نگوییم بزرگترین) یکی از بزرگترین بحران های خود در طول تاریخ مواجه هستند. مردم در بسیاری از کشورهای جهان از آن ها روی گردانده اند و به سمت ملی گرا ها (که لیبرال ها آنان را پوپولیست می نامند) اقبال نشان داده اند.
اعتراضات بی پایان مردم فرانسه علیه سیاست های لیبرال دولت نشانه ای بسیار روشن از عدم توفیق نظام های لیبرال دموکراسی است.
حال سئوال اینجاست که آیا کسانی که به نظام جمهوری اسلامی درخصوص تصحیح خطاها شبهه وارد می کنند و از اشتباهات ۴۰ سال اخیر نتیجه می گیرند نظام اسلامی در مسیر تصحیح اشتباهات نیست، می توانند در این زمینه از عملکرد ۴۰۰ ساله نظام های غربی دفاع کنند؟
اگر جمهوری اسلامی با ۴۰ سال تجربه، مشكلاتی دارد كه البته بعضا بزرگ و آزاردهنده هستند، همه دنيا نيز با همه ادعاهايشان و به‌رغم ۴۰۰ سال تجربه و آن همه قدرت و امكانات، مشابه همين مشكلات و بعضا بسیار بزرگ تر و گسترده تر از این مشکلات را دارند؛ و این درحالیست که نظام اسلامی در تمام این مدت درگير جنگ مظلومانه، تحريم ظالمانه و تبليغات خبيثانه دشمنان خود نيز بوده‌است.
انتهای پیام/
دوست عزیز پوپولیسم به معنای عوام گرایی می باشد نه ملی گرایی حکومت های که فاقد ساختاری درست می باشند معمولا سوار بر موج عوام گرایی شده و با هدایت این طبقه و با هیاهو و غوغا سالاری برای خود مشروعیت می بخشند نظام فعلی غرب هم بعد از جنگ دوم بنیاد شد که بازه ۷۴ ساله می باشد نه ۴۰۰ ساله مشکلاتی هم که ما داریم هیچ کشور دیگر ندارد برای این که توسط خودمان به خاطر عدم کارایی و صداقت
جمیع دولتمردان ایجاد شده مردم در کشوری پر نعمت این چنین در ذلت زندگیی میکنند به غیر عده معددوی از مستعضفان دیروز که حالا تبدیل به مستکبران امروز شده اند
اگر متن را دقیق بخوانید دو نقد فوق در مورد پوپولیسم و ۴۰۰ سال وارد نیست. ضمنا تمام مشکلات ایران در سطح جهانی در حالت وخیم تر وجود دارد از محیط زیست تا نابرابری اقتصادی و بیماری های روانی و این مشکلات در سطح جهان حاصل نظریات اندیشمندان آمریکا و اروپاست که ۲۰۰ سال است در دانشگاههای خود مطرح کرده اند