کشور چین طی دو دهه گذشته رشد بسیار سریعی را در تیراژ تولید خودرو داشته است به طوری‌که تولید خودرو در چین از ۲ میلیون دستگاه در سال ۲۰۰۰ به بیش از ۲۴ میلیون دستگاه در سال ۲۰۱۵ رسید.
استراتژی چین برای توسعه صنعت خودرو به عنوان یک صنعت رقابت پذیر جهانی به شکل جدیتر از اوایل دهه ۹۰ میلادی آغاز شد.
دولت در سال ۱۹۹۱ و در برنامه ۵ ساله هشتم خود صنعت خودرو را به عنوان یک صنعت محوری انتخاب کرد و در سال ۱۹۹۴ یک سیاست صنعتی جامع برای صنعت خودرو طراحی کرد.
دولت چین همکاری و مشارکت با خودروسازان خارجی را به عنوان راه توسعه این صنعت برگزید. بر این اساس خودروسازان خارجی که برای دسترسی به بازار بزرگ و در حال رشد چین علاقه زیادی نشان می‌دادند، مجبور بودند برای فروش خودرو در چین، شرکت‌های مشترک ۵۰%-۵۰% با شرکای چینی تاسیس کنند.
در این راستا خودروسازان خارجی موظف بودند درصدی از قطعات را از داخل چین تأمین کنند و برخی وظایف در انتقال فناوری و تحقیق و توسعه به آنها تحمیل شد. با توجه به بازار بزرگ چین و نیاز خودروسازان جهانی به این بازار، دولت چین در مذاکرات با خودروسازان جهانی دست بالاتر و برتر را داشت و الزامات زیادی در حوزه انتقال فناوری به آنان دیکته کرد.
با این حال هر چند طی این مدت تیراژ تولیدات خودرو در چین به میزان چشمگیری افزایش یافته است و چین به بزرگترین تولیدکننده خودرو در دنیا تبدیل شده، اما این تولید بالا، چینی‌ها را به اهداف خود نرسانده است و آنها نتوانسته‌اند برنامه‌های توسعه صادرات خود را با موفقیت دنبال کنند.
برنامه ۵ ساله یازدهم چین در سال ۲۰۰۶ معرفی شد و بر طبق هدفگذاری آن، صنعت خودرو این کشور باید جهت گیری صادراتی به خود می گرفت؛ به نحوی که در سال ۲۰۱۰ نیمی از ارزش تولیدات به ارزش ۳۵ الی ۴۰ میلیارد دلار صادر شود.
علاوه بر این در سال ۲۰۰۹ و در میان بحران رکود جهانی، دولت چین تصمیم گرفت تا حمایت خود از صنعت داخلی ساخت خودرو و قطعات را متمرکز کند و شدت ببخشد. از همین رو برنامه تجدید حیات و بازسازی صنعت خودرو را در دستور کار قرارداد. بر اساس این برنامه، صادرات خودرو سواری با برندهای چینی باید ۱۰% از حجم تولید و فروش را به خود اختصاص میداد.
این در حالیست که تعداد خودروهای صادراتی از چین در سال ۲۰۱۵ فقط ۷۲۷ هزار دستگاه بوده است که در مقایسه با تولید خودرو در همان سال، نشان می‌دهد چینی‌ها فقط ۳% از تولیدات خود را صادر کرده‌اند. این مسئله نیز قابل توجه است که بزرگترین مقصد صادراتی خودروهای چینی ایران است.
عدم توانایی خودورسازان چینی در صادرات خودرو علی‌رغم حمایت‌های دولتی و همکاری با شرکت های خارجی، نشان‌دهنده عدم توانایی رقابت با برندهای جهانی پس از بیش از ۳۰ سال سابقه سرمایه‌گذاری مشترک با آنان است.
یکی از دلایل عدم موفقیت خودروسازان چینی در توسعه صادرات، تکیه به منابع فناوری شرکای خارجی خود بوده است. خودروسازان خارجی پلتفرم‌های قدیمی خود را برای توسعه محصولات با برند چینی در اختیار شرکای چینی‌شان قرار می‌دهند در حالی‌که خودشان از فناوری به روز بهره می‌برند. به این ترتیب محصولات چینی هرگز قادر به رقابت با نمونه‌های خارجی نیست.
این در حالیست که بنگاه‌های خودروسازی کره‌ای که به جای استراتژی سرمایه‌گذاری مشترک خارجی به استراتژی تامین فناوری از منابع متنوع و توسعه درون‌زا تکیه داشتند، موفق شدند به خودروسازان جهانی تبدیل شده و بیش از ۷۰% از محصولات آنان به فروش در خارج از کره اختصاص دارد.
