مسیر اقتصاد/ آمارها نشان می‌دهد درآمد حاصل از فروش بلیت در سال ۲۰۲۲ به ۸.۹۴ میلیارد دلار رسیده است؛ که نسبت به رقم ۱۶.۰۷ میلیارد دلاری سال ۲۰۱۹، کاهش ۷.۱۳ میلیارد دلاری را تجربه کرده است. عدم بازگشت تعداد مسافران حمل و نقل عمومی به سطوح پیش از کرونا، که به نوبه خود مانع از بازگشت درآمد باجه‌های بلیت به سطوح پیش از کرونا می‌شود، بسیاری از ارائه دهندگان حمل و نقل را به لبه یک «شکاف مالی» می‌کشاند، چرا که آن‌ها تلاش می‌کنند سهم خود را از این ۷ میلیارد دلار درآمد ازدست‌رفته جبران کنند. باید توجه داشت که این رقم مربوط به درآمد حاصل از فروش بلیت است، نه تعداد مسافران. در حالی که تعداد مسافران یکی از دو عامل تعیین‌کننده درآمد باجه‌های بلیت است، عامل دیگر قیمت بلیت است که تنوع زیادی دارد.
بهبود تقاضا برای حمل و نقل حومه‌ای در نیویورک به نسبت سایر مناطق
گزارش‌های پایگاه داده ملی حمل و نقل (NTD)[۱] نشان می‌دهد که تقاضا برای حمل و نقل عمومی در نیویورک، چه ریلی و چه غیرریلی، بسیار بهتر از سایر نقاط کشور بهبود یافته است.
منطقه نیویورک از ابتدا سهم قابل توجهی از ترافیک ریلی سنگین و حومه را داشته است و طبق گزارش‌های ملی حمل و نقل، آن‌ها در سال ۲۰۲۲ در بازیابی درآمد حاصل از فروش بلیط، عملکردی به مراتب بهتر از سایر نقاط کشور داشتند. حتی در ترافیک اتوبوس، که تقاضا برای آن، در طول کووید به‌شدت حمل و نقل ریلی کاهش نیافت، بهبود منطقه نیویورک به میزان قابل توجهی چشمگیرتر از سایر نقاط ایالات متحده است.
درآمد قطارهای با ظرفیت بالا در مناطق آمریکا نسبت به قبل از کرونا چگونه تغییر کرده است؟
وقتی صحبت از قطارهای سنگین (ظرفیت) می‌شود، تفاوت‌های منطقه‌ای زیادی وجود دارد. متروی نیویورک فقط ۳۶ درصد نسبت به سطوح پیش از کرونا کاهش داشته است، اما دو سیستم بعدی با بالاترین درآمد یعنی WMATA منطقه‌ی دی‌سی و BART سان‌فرانسیسکو، همچنان حدود ۷۰ درصد کاهش داشتند.
چرا قطارهای حومه‌ای کندترین سرعت بهبود درآمد را در بین حمل و نقل عمومی تا پیش از کرونا دارند؟
قطارهای حومه‌ای به‌عنوان یک شیوه حمل و نقل عمومی، کندترین سرعت بهبود را دارند، زیرا بیشترین تمرکز را بر جابه‌جایی افراد از حومه‌های بیرونی به مشاغل هسته مرکزی شهر داشتند. درآمد آن‌ها در سال ۲۰۲۲ نسبت به پیش از کرونا همچنان ۵۱ درصد کاهش داشته است. اما آمارهای خطوط قطارهای حومه‌ای منطقه‌نیویورک (Long Island RR- Metro North- NJ Transit) نشان‌دهنده این است که آن‌ها ۵۰ تا ۶۰ درصد از درآمد باجه‌های بلیت پیش از کرونا را بازیابی کرده‌اند. در مناطق دیگر، وضعیت بسیار ناگوارتر است. در منطقه شیکاگو، درآمد باجه‌های بلیت Metra در سال ۲۰۲۲ نسبت به سال ۲۰۱۹، همچنان ۸۱ درصد کاهش داشته است. در کالیفرنیا، هم کرایه‌های NoCal (Caltrain) و هم SoCal (Metrolink) همچنان دو سوم نسبت به سال ۲۰۱۹ کاهش یافته‌اند.
چرا درآمد اتوبوس‌های شهری نسبت به سایر شیوه‌های حمل و نقل عمومی با شیب کمتری کاهش یافته است؟
حمل و نقل با اتوبوس به طور گسترده در سراسر آمریکا توزیع شده است و همچنین شیوه‌ای بود که حتی در اوج همه‌گیری، بیشترین سهم مسافر را حفظ کرد. زیرا در بسیاری از مناطق، کارکنان ضروری[۲] که شامل مشاغل درمانی، بهداشتی و خرده‌فروشی در دوران همه‌گیری کرونا باید به محل کار خود می‌رفتند که معمولاً با اتوبوس تردد می‌کردند، در حالی که کارکنان یقه‌سفید[۳] که همان کارکنان اداری بودند؛ معمولاً با قطار تردد می‌کردند، در خانه پناه گرفته بودند.
طبق این گزارش در سطح ملی، درآمد بلیت اتوبوس در سال گزارش ۲۰۲۲، ۴۲.۷ درصد کمتر از سال ۲۰۱۹ بود و خیلی عقب‌تر از آژانس‌های اتوبوس‌رانی منطقه نیویورک سیتی نبود. درآمد بلیت اتوبوس در لس‌آنجلس تقریباً ۷۵ درصد کاهش داشت، چون متروی لس‌آنجلس در نیمه‌ی اول سال گزارش ۲۰۲۲، تمام سواری‌های اتوبوس را رایگان ارائه می‌داد.
پینوشت:
[۱] National Transit Database
[۲] معمولاً به افرادی اشاره می‌شود که مشاغلی حیاتی برای عملکرد جامعه دارند. ین مشاغل اغلب نیازمند کار بدنی یا فعالیت‌های عملی هستند، مانند کارکنان بخش مراقبت‌های بهداشتی، امدادگران و شاغلین در خرده فروشی یا تولید ضروری.
[۳] به طور معمول با مشاغل اداری یا حرفه‌ای مرتبط هستند که شامل وظایف اداری، مدیریتی یا فکری می‌شوند. این مشاغل اغلب در یک محیط اداری انجام می‌شوند.
انتهای پیام/ حمل و نقل
