به گزارش مسیر اقتصاد نظام تامین اجتماعی آمریکا در سال ۱۹۳۵ ایجاد شد تا بتواند با پرداخت کمک هزینه ماهیانه به بازنشستگان آمریکایی کمک کند. چندی بعد این قانون اصلاح شد و مزایایی را به همسر و فرزندان بازنشستگان، شاغلان از کار افتاده و خانواده هایی که یکی از زوجین آن ها فوت می کرد اعطا نمود. اخیرا مزایای بازنشستگی شامل خدمات سلامت و درمان نیز می شود.
هزینه های نظام تامین اجتماعی به وسیله مالیات قانون مشارکت در بیمه های فدرال(FICA) تامین می گردد؛ این مالیات اختصاصی مستقیما از درآمد افراد کسر می شود. هر کارمند و هر کارفرما ۶.۲ درصد از درآمدشان را به عنوان مالیات قانون مشارکت در بیمه های فدرال می پردازند. سقف این مالیات ۱۳۲۹۰۰ دلار است. افرادی که شغل آزاد دارند، باید همه ۱۲.۴ درصد را پرداخت نمایند.
درآمدهای سازمان تامین اجتماعی در صورتی که مازاد بر مصرف خود این سازمان باشد، به عنوان دارایی های این سازمان ذخیره می شود.
شیوه سرمایه گذاری نظام تامین اجتماعی آمریکا
پولی که مردم به عنوان مالیات می پردازند همان پولی نیست که در ادامه زندگی دریافت خواهند کرد. در حقیقت نظام تامین اجتماعی آمریکا پولی را که هم اکنون توسط مردم و کارفرمایان به عنوان مالیات پرداخت می شود، به عنوان مستمری به افراد دیگری که تحت پوشش بیمه هستند پرداخت می نماید.
مستمری های این سازمان به بازنشستگان، از کار افتادگان، بازماندگان افراد شاغل تحت پوشش بیمه که فوت کرده اند و سایر مشمولان مزایای بیمه ای اعطا می شود.
مشکل تامین اجتماعی چیست؟
مشکی که نظام تامین اجتماعی آمریکا با آن مواجه است را می توان مساله جمعیت دانست. آمریکایی ها امروز بچه های کمتری دارند و خودشان نیز بیشتر عمر می کنند. افزایش امید به زندگی در کنار کاهش نرخ باروری و فرزندآوری در نهایت منجر به وقوع بحران پیری جمعیت خواهدشد.
متولدین دوره رونق فرزندآوری در آمریکا (سال های ۱۹۴۶-۱۹۶۴) با سرعتی بی سابقه در حال بازنشست شدن هستند. هم اکنون بیش از ۱۴ درصد جمعیت در سن ۶۵ سالگی و بیشتر قرار دارند. پیش بینی می شود این افراد در سال ۲۰۸۰، ۲۳ درصد از جمعیت آمریکا را تشکیل دهند. لازم به ذکر است، هر فرد از سن ۶۵ سالگی به بعد ضمن پرداخت مالیات کمتر، هزینه های قابل توجهی نیز برای نظام تامین اجتماعی در پی دارد.
از طرف دیگر جمعیت در سن کار در این کشور نیز درحال کاهش است. جمعیت در سن کار آمریکا هم اکنون حدود ۶۰ درصد است و پیش بینی می شود تا سال ۲۰۸۰ به ۵۴ درصد برسد.
کاهش نسبت حمایت و کسری بودجه تامین اجتماعی آمریکا
چنین روندهایی در نهایت به کاهش نسبت شاغلان به مستمری بگیران منجر می شود. همواره تعداد افرادی که از طریق مالیات به نظام تامین اجتماعی پول تزریق می کنند کاهش می یابد و در مقابل، تعداد کسانی که برای این سازمان هزینه به دنبال دارند در حال افزایش است. در واقع کاهش نسبت حمایت بالقوه اتفاقی است که نظام تامین اجتماعی این کشور را تهدید می نماید.
با توجه به عوامل مذکور، پیش بینی می شود که در سال ۲۰۳۵ همه سرمایه سازمان تامین اجتماعی آمریکا به پایان برسد و این سازمان تنها قادر به پرداخت ۷۷ درصد از تعهدات خود باشد. در حالتی که هیچ تغییری در نظام مالی این سازمان و مناسبات دولت با تامین اجتماعی رخ ندهد، افراد ۴۰ یا ۵۰ ساله امروزی گرچه سال ها حق بیمه پرداخت کرده اند، اما نمی توانند انتظار دریافت مستمری داشته باشند.
راهکارهایی برای جبران کسری بودجه تامین اجتماعی
البته شاید در عمل این اتفاق روی ندهد. افزایش مالیات، کاهش مستمری ها و افزایش سن بازنشستگی راهکارهایی است که می تواند ورشکستگی تامین اجتماعی را به تعویق بیندازد و یا از آن جلوگیری نماید. هم اکنون نیز سن بازنشستگی در این کشور از ۶۵ به ۶۷ سالگی افزایش یافته است.
در صورت عدم تحقق این اقدامات، کسری بودجه و بحران اقتصادی در نظام تامین اجتماعی به سایر بخش ها از جمله نظام بانکی منتقل می شود و آسیب هایی جبران ناپذیر را برای اقتصاد این کشور به همراه خواهدداشت.
منبع: سایت اینوستوپدیا yon.ir/XKtEB
انتهای پیام/ اقتصاد بین‌الملل
