به گزارش مسیر اقتصاد از زمان ساخت دو راکتور کوچک آب جوش (BWR) در تاراپور در دهه ۱۹۶۰، استراتژی صنعت برق هسته‌ای هند به سمت استقلال کامل در چرخه سوخت هسته‌ای هدایت شده است. در نتیجه، برنامه انرژی هسته‌ای هند عمدتاً بدون سوخت یا کمک فن‌آوری از سوی دیگر کشورها پیش رفته است. راکتور آب سنگین تحت فشار (PHWR) به عنوان طرح اصلی توسعه صنعت هسته‌ای هند در سال ۱۹۶۴ به تصویب رسید، زیرا به اورانیوم طبیعی کمتری نسبت به BWR ها نیاز داشت، نیازی به غنی‌سازی نداشت و می توانست با ظرفیت مهندسی کشور در آن زمان ساخته شود زیرا در این طرح لوله‌های تحت فشار به جای یک مخزن تحت فشار سنگین مورد استفاده قرار می‌گیرد.
استفاده از توریم به عنوان سوخت در آینده
راکتورهای هسته‌ای هند تا اواسط دهه ۱۹۹۰ پایین‌ترین ضریب بهره‌برداری جهان را داشتند که منعکس‌کننده مشکلات فنی ناشی از انزوای کشور بود، اما ضریب بهره‌برداری به طرز چشمگیری از ۶۰ درصد در سال ۱۹۹۵ به ۸۵ درصد در سال ۲۰۰۱ و ۲۰۰۲ افزایش یافت. سپس در سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۰ به دلیل کمبود سوخت اورانیوم ضریب بهره‌برداری این راکتورها کاهش یافت.
خودکفایی انرژی هسته‌ای هند از اکتشاف و استخراج اورانیوم از طریق ساخت سوخت، تولید آب سنگین، طراحی و ساخت راکتور تا بازفرآوری و مدیریت ضایعات گسترش یافت. این کشور همچنین در حال توسعه فناوری برای استفاده از منابع فراوان «توریم» خود به عنوان سوخت هسته‌ای است. توریوم عنصری فلزی، نقره‌ای‌رنگ، نرم، پرتوزا و کمی سمی و از سوخت‌های اتمی است.
استفاده از نیروگاه هسته‌ای کانادا به عنوان واحد مرجع برای بومی‌سازی
تأسیسات انرژی اتمی در ترومبی، نزدیک بمبئی، در سال ۱۹۵۷ تأسیس شد و ده سال بعد به مرکز تحقیقات اتمی بابا (BARC) تغییر نام داد. طرح‌های ساخت اولین راکتور آب سنگین تحت فشار (PHWR) در سال ۱۹۶۴ نهایی شد و این نمونه اولیه با نام واحد ۱ راجستان که راکتور داگلاس پوینت کانادا را به عنوان واحد مرجع داشت، به عنوان یک سرمایه‌گذاری مشترک بین انرژی اتمی کانادا با مسئولیت محدود (AECL) و شرکت انرژی هسته‌ای هند با مسئولیت محدود (NPCIL) ساخته شد. این نیروگاه در سال ۱۹۷۲ شروع به کار کرد و این فرایند برای ساخت نیروگاه‌های هسته‌ای جدید در این کشور تکرار شد. توسعه بعدی PHWR بومی بر اساس این واحدها انجام شد. کمیسیون انرژی اتمی هند (AEC) نهاد اصلی سیاست‌گذاری هسته‌ای در این کشور است.
سرمایه ساخت نیروگاه‌های جدید از طریق سهام و تأمین مالی بدهی
شرکت انرژی هسته‌ای هند با مسئولیت محدود (NPCIL) مسئول طراحی، ساخت، راه‌اندازی و بهره‌برداری از نیروگاه‌های هسته‌ای حرارتی است. این شرکت در آغاز سال ۲۰۱۰ اعلام کرد که سرمایه کافی برای ۱۰ هزار مگاوات نیروگاه جدید در اختیار دارد. مدل تأمین مالی این نیروگاه‌های جدید ۷۰ درصد سهام و ۳۰ درصد تأمین مالی بدهی است. با این حال، هدف این شرکت مشارکت دادن سایر بخش‌های دولتی و شرکت‌های خصوصی در توسعه آینده انرژی هسته‌ای، به‌ویژه شرکت ملی انرژی حرارتی (NTPC) است. شرکت NTPC بسیار بزرگتر از NPCIL است و تولیدکننده اصلی برق در هند به‌شمار می‌رود.
کنترل تولید و تأمین برق توسط بخش خصوصی ممنوع
شرکت NTPC عمدتاً متعلق به دولت است. قانون انرژی هسته‌ای سال ۱۹۶۲ مدیریت و بهره‌برداری خصوصی تولید برق هسته‌ای را ممنوع می‌کند و اصلاحیه‌های سال ۲۰۱۶ که به سرمایه‌گذاری مشترک بخش دولتی اجازه می‌دهد شامل شرکت‌های بخش خصوصی نیز نمی‌شود و سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی در انرژی هسته‌ای، جدا از زنجیره تأمین، را نیز مجاز نمی‌داند.
در حال حاضر هند دارای ۲۳ راکتور هسته‌ای فعال با مجموع ظرفیت ۶۸۸۵ مگاوات و ۸ راکتور در دست ساخت با ظرفیت مجموع ۶۰۲۸ مگاوات است. راکتورهای جدید هند برخلاف راکتورهای قبلی از نوع PWR است که راندمان و ظرفیت بالاتری دارند و این کشور برای ساخت این واحدها با Rosatom وارد مذاکره شده است. جدول زیر وضعیت فعلی نیروگاه‌های هسته‌ای در هند را نشان می‌دهد.
کشور هند در اکتشاف و استخراج اورانیوم، ساخت سوخت، تولید آب سنگین، طراحی و ساخت راکتور تا بازفرآوری و مدیریت ضایعات به خودکفایی رسیده است و به دنبال افزایش سهم هسته‌ای خود از طریق ساخت نیروگاه‌های PWR است و با تنوع مدل راکتورهای خود در آینده قادر به استفاده از انواع سوخت هسته‌ای و افزایش امنیت انرژی خود است.
منبع: world-nuclear.org
انتهای پیام/ انرژی
