مسیر اقتصاد/ در طول دهه‌های اخیر کشورهای استعمارگر غربی روش های قدیمی خود را کنار گذاشته و به روش های نوین برای تحمیل خواسته‌های خود به دیگر کشورها روی آورده اند.
به بیان دیگر، این کشورها تلاش برای تسلط مستقیم نظامی و سیاسی و یا به برده گرفتن نیروی کار جوان مستعمرات خود را کنار گذاشته اند و راهکارهایی به منظور استعمار غیرمستقیم تدارک دیده اند که با وجهه ای کاملا موجه اما فریبنده، دیگر کشورهای جهان را به خواست خود، به استعمار در آورند.
نهادها و پروژه‌های بین‌المللی ابزارهای استعمار نوین
راه اندازی نهادهای بین‌المللی و اجرای پروژه های جهانی به مدیریت این نهادها، مهمترین روش استعمار نوین است که در برنامه‌هایی همچون مبارزه با پولشویی، مبارزه با تأمین مالی تروریسم، مبارزه با تغییرات آب و هوایی و دیگر موارد مشابه، قابل مشاهده است.
در واقع کشورهای غربی به پشتوانه اعتباری که برای نهادهایی همچون بانک جهانی، صندوق بین‌المللی پول، سازمان تجارت جهانی و حتی سازمان ملل متحد ایجاد کرده اند، برنامه‌هایی را در قالب کمیته های این نهادها تعریف می‌کنند و دیگر کشورهای جهان را به پیروی از اوامر خود در قالب آن‌ها مجبور می‌نمایند؛ اما در نهایت این منافع کشورهای استعمارگر است که با اجرای این برنامه‌ها محقق می‌شود.
پروژه های جهانی بوی استعمار می‌دهد
با این وجود تعریف برنامه‌های جهانی تنها از کانال نهادهای بین‌المللی اجرا نمی‌شود؛ بلکه آمریکا و متحدان اروپایی اش در بسیاری از موارد، رأسا به تعریف یک پروژه جهانی و همراه نمودن دیگر کشورها با آن اقدام می‌کنند. شکل دهی به نظام مالی جهانی مبتنی بر دلار، انحصار پیام رسان مالی سوئیفت، طرح بازسازی مارشال بعد از جنگ جهانی دوم، راه اندازی پیمان تسلیحاتی ناتو و بسیاری از پروژه های اقتصادی مشترک و با مقیاس جهانی، در این قالب دسته بندی می‌شوند.
به طور قطع هدف اصلی این دست پروژه ها پیشبرد منافع و نفوذ کشور اصلی آن در کشورهای همراه شده است و دیگر کشورها نیز، گرچه می‌توانند به دستاوردهای امنیتی و اقتصادی آن امیدوار باشند، اما آنچه مسلم است اینکه به وابستگی آن‌ها به کشور اصلی افزوده می‌شود؛ چرا که در نهایت در می‌یابند خروج از این پروژه‌ها، هزینه‌های گزافی برای آن‌ها در پی خواهد داشت.
پروژه F35 ابزار جدید آمریکا برای تسلط بر کشورهای جهان
به طور خاص یک پروژه امنیتی-اقتصادی جهان شمول را تصور کنید که هزینه‌ای بالغ بر ۱۰۰۰ میلیارد دلار دارد و کشور مبدع آن توانسته است بسیاری از کشورهای دیگر، که در حدود نیمی از اقتصاد جهان را شامل می‌شوند، در این پروژه با خود همراه نماید.
شاید روزی بتوان «پروژه جاده ابریشم چین» را با جملات فوق توصیف کرد؛ اما واقعیت آن است که این پروژه هنوز به قدری گسترش نیافته است که بتواند این ویژگی‌ها را بدست آورد. اما در مقابل پروژه ساخت جنگنده‌های F35 آمریکا به وضوح لایق تعابیر فوق است؛ پروژه ای ۱۰۰۰ میلیارد دلاری که بسیاری از کشورهای جهان در آن سرمایه گذاری کرده اند و بعد از سال‌ها انتظار برای سپری شدن مراحل تحقیق و توسعه، اکنون منتظر تحویل گرفتن تعدادی از این جنگنده‌ها از آمریکا هستند.
علاوه بر این؛ در مقایسه این دو پروژه با ابعاد بین‌المللی، می‌توان گفت کشورهای همکار در پروژه جاده ابریشم جدید، پیش بینی های به مراتب خوش بینانه تری از این همکاری برای خود متصور هستند. چین در این پروژه خودش را یک مولد همکاری مسالمت آمیز، در قالب ایجاد شرایط برد-برد معرفی کرده است. اما درخصوص پروژه F35 آمریکا این شرایط حاکم نیست و این کشور با نگاهی از بالا به پایین به کشورهای همراه، صراحتا شروط متعددی را برای همکاری پیش پای کشورها قرار داده است.
آمریکا چگونه از پروژه F35 استفاده می‌کند؟
F35 نسل پنجم جنگنده‌های آمریکایی است که به دلیل هزینه‌های هنگفت، تأخیرهای طولانی مدت و نقص‌های مربوط به طراحی، به شدت مورد انتقاد است. آمریکا نام این پروژه را «محور امنیت جهانی در قرن ۲۱» گذاشته است و از ابتدا به دلیل هزینه‌های هنگفت این پروژه، بسیاری از کشورهای دیگر جهان را در آن همراه کرد تا در ازای دریافت مبالغ کلان از آن‌ها، در نهایت تعدادی جنگنده به آن‌ها بفروشد.
این پروژه اکنون اهرمی قدرتمند در اختیار دولت آمریکا محسوب می‌شود که به وسیله آن دیگر کشورهای همراه در پروژه را، در صورت اقدامی خلاف منافع آمریکا در جهان، تهدید نماید. جلوگیری از انعقاد قراردادهای نظامی کشورها با چین، که در دو دهه اخیر بارها تکرار شده، مهمترین بهره برداری آمریکا از این پروژه بوده است. در آخرین مورد نیز در ماه های اخیر آمریکا، ترکیه را تهدید کرده است که در صورت تداوم روند همکاری نظامی با روسیه و خرید سامانه S400 از این کشور، تحویل F35 های سفارش داده شده به ترکیه را منتفی خواهد کرد.
درحال حاضر بخشی از قطعات F35 در ترکیه تولید می‌شود و درصورتی که آمریکا این کشور را از پروژه خارج کند، به دلیل بلا استفاده ماندن سرمایه‌گذاری های انجام شده و خطوط تولید قطعات، ۱۲ میلیارد دلار خسارت به ترکیه وارد می‌شود؛ مبلغی که برابر با ۸ سال صادرات محصولات کل بخش هوافضای این کشور است.
مشارکت در پروژه F35 برای دهه ها، کشورها را به آمریکا وابسته خواهد کرد؛ چراکه آن ها در امور مربوط به بهره برداری و تعمیر و نگهداری این جت ها نیز به تعامل با آمریکا نیاز دارند. از این رو این پروژه تمامی مولفه های یک ابزار استعماری را دارد و چنانچه گفته شد ابزار مهم آمریکا در تحمیل خواسته‌های خود به دیگر کشورها محسوب می‌شود.
انتهای پیام/ تجارت و ارز
البته ترکیه هر اطلاعاتی رو که داشته باشه به روس ها یا چینی ها برای جبران هزینه ها میفروشه