به گزارش مسیر اقتصاد سرمایه‌گذاری بخش میانی و پایین دست صنعت نفت و گاز در سال جدید میلادی به ۱.۹ هزار میلیارد دلار افزایش خواهد یافت. این هزینه‌ها شامل احداث واحدهای جدید فرآیندی، هزینه‌های تعمیر و نگهداری و هزینه‌های عملیاتی جاری در سال ۲۰۲۰ است.
پایین دست نفت و گاز شاهد سرمایه گذاری ۱.۹ هزار میلیارد دلاری
طبق آمار منتشر شده از طرف موسسه هیدروکربن پروسسینگ، در سال ۲۰۲۰ بیش از ۱۴۳۰ پروژه در سراسر جهان در بخش میان‌دستی و پایین دست صنعت نفت و گاز در حال اجرا شدن است که هزینه سرمایه‌گذاری آن‌ها نزدیک به ۱.۹ هزار میلیارد دلار است.
تفکیک میزان سرمایه‌گذاری و تعداد پروژه‌های سه بخش پالایش، پتروشیمی و گاز به شرح زیر است:
همچنین منطقه آسیا – اقیانوسیه تقریبا ۳۷ درصد از کل پروژه‌های فعال جهانی را در خود جای داده است. پس از آن مناطق آمریکا و غرب آسیا قرار دارند که در مجموع، مناطق آسیا-اقیانوسیه، غرب آسیا و آمریکا نزدیک به ۷۰ درصد از پروژه‌های فعال جهانی را تشکیل می‌دهند.
با افزایش مداوم تولید گاز شیل، صنایع پتروشیمی و فرآوری گاز و LNG در آمریکا همچنان شاهد افزایش ظرفیت در بخش میان‌دست و پروژه‌های پایین‌دست مانند واحدهای اتیلن و مشتقات آن، کارخانه‌های متانول، اوره و آمونیاک، فرآورش گاز طبیعی، زیرساخت‌های خط لوله گاز و زیرساخت‌های صادراتی می‌باشد. منطقه غرب آسیا به شدت در حال سرمایه‌گذاری برای افزایش تولید محصولات پایین‌دستی خود از جمله سوخت‌های حمل و نقل کم گوگرد (ULS) و محصولات پتروشیمی با ارزش بالا و افزایش قابل‌توجه ظرفیت فرآورش گاز و زیرساخت لجستیک گاز طبیعی است.
افزایش ظرفیت بخش پایین دست پالایش در سال ۲۰۲۰
مطابق پیش‌بینی‌ها تقاضای جهانی نفت دست کم تا اواسط دهه ۲۰۲۰ افزایش خواهد یافت. بیشتر این افزایش در تقاضای نفت به سبب تولید سوخت‌های حمل و نقل، از جمله بنزین، گازوئیل و سوخت جت حاصل خواهد بود. با این حال، بخش قابل‌توجهی از تقاضای نفت نیز برای تولید مواد مورد نیاز صنعت پتروشیمی مورد استفاده قرار خواهد گرفت. افزایش تقاضای نفت در منطقه آسیا-اقیانوسیه و پس از آن در منطقه غرب آسیا، به بیشترین میزان خود خواهد رسید.
در حال حاضر، ظرفیت پالایش جهانی بیش از ۱۰۱ میلیون بشکه در روز است. پیش‌بینی می‌شود این عدد تا سال ۲۰۲۵ به ۱۰۸ تا ۱۱۰میلیون بشکه در روز افزایش یابد. به دلیل افزایش ظرفیت پالایشی در کشورهای چین و هند، منطقه آسیا-اقیانوسیه، پیشتاز افزایش ظرفیت پالایشی جدید خواهد بود.
اگرچه برای مبارزه با اثرات افزایش انتشار گازهای گلخانه‌ای، بسیاری از کشورها در حال افزایش محدودیت‌ها از جمله استاندارد IMO 2020 بر پالایشگاه ها هستند که مقدار گوگرد در سوخت‌های حمل و نقل (گازوئیل، بنزین و سوخت‌های کشتیرانی) را به حداقل برسانند، این صنعت همچنان شاهد افزایش ظرفیت واحدهای جدید خواهد بود.
طبق گفته اوپک، تقریبا ۱۲ میلیون بشکه نفت از ظرفیت واحدهای جدید عملیات خود را تا سال ۲۰۲۴ آغاز خواهد کرد. این اضافه ظرفیت شامل بیش از ۶ میلیون بشکه در روز از ظرفیت جدید واحدهای گوگردزدایی، بیش از ۳ میلیون بشکه در روز از ظرفیت تبدیل (conversion capacity) و بیش از ۱.۷ میلیون بشکه از ظرفیت تقویت اکتان است. بیشتر این ظرفیت جدید نیز در مناطق آسیا-اقیانوسیه و غرب آسیا خواهد بود. این ظرفیت فرآوری از طریق ساخت پالایشگاه های جدیدالاحداث و نیز ارتقا و توسعه واحدهای موجود، افزایش خواهد یافت.
افزایش ظرفیت بخش پایین دست پتروشیمی در سال ۲۰۲۰
طی چند سال گذشته، سرمایه‌گذاری در افزایش ظرفیت صنعت پتروشیمی به شدت افزایش‌یافته است. بیشتر هزینه‌های سرمایه‌ای در سه منطقه اصلی آسیا، غرب آسیا و آمریکا انجام خواهد شد. علاوه بر این حدود ۲۵ درصد افزایش مصرف نفت تا سال ۲۰۲۳ از تقاضای مواد خام پتروشیمی و پتروپالایشگاه ها ناشی می‌شود. در مجموع، پیش‌بینی می‌شود که تولید پتروشیمی از حدود سالانه ۴۰۰ میلیون تن درسال ۲۰۲۰، به حدود سالانه ۶۰۰ میلیون تن در سال ۲۰۵۰ افزایش یابد.
بخش پتروشیمی دارای ۳۵ درصدی در پروژه‌های فعال صنعت نفت و گاز در سطح جهانی است که نزدیک به ۴۹۰ پروژه را نشان می‌دهد. مناطق آسیا – اقیانوسیه و آمریکا بیش از ۶۰ درصد از پروژه‌های فعال پتروشیمی در سراسر جهان را به خود اختصاص داده‌اند. هر دو منطقه به شدت در حال سرمایه‌گذاری در ظرفیت جدید پتروشیمی هستند. با این حال، آسیا در درجه اول در حال ساخت واحدهای جدید برای برآوردن تقاضای رو به افزایش منطقه‌ای است، در حالی که آمریکا بیشتر بر صادرات متمرکز است که محصولات پتروشیمی را به مراکز اصلی تقاضا مانند آسیا، آمریکای مرکزی و آمریکای جنوبی عرضه می‌کند.
افزایش ظرفیت بخش فرآورش گاز و LNG در سال ۲۰۲۰
پیش‌بینی می‌شود مصرف گاز طبیعی تا سال ۲۰۴۰ شاهد افزایش باشد. محرک اصلی برای افزایش تقاضای گاز طبیعی، تصمیم بسیاری از کشورها جهت تبدیل سوخت نیروگاه‌های برق خود به گاز طبیعی است. عامل اصلی تقاضای گاز طبیعی نیز منطقه آسیا-اقیانوسیه و عمدتا کشورهای چین و هند خواهد بود. هر دو این کشورها طرح‌های بلندپروازانه ای برای افزایش قابل‌توجه گاز طبیعی در کل ترکیب انرژی خود دارند. افزایش تقاضای گاز طبیعی به افزایش نیاز به واردات و ظرفیت صادرات گاز مایع و همچنین زیرساخت جدید خط لوله ادامه خواهد داد.
عرضه و تقاضای LNG نیز در سال‌های آینده پیشران اصلی تجارت جهانی گاز خواهد بود. اگر چه استرالیا در دهه گذشته پیشتاز رشد ظرفیت LNG بود، اما کشور آمریکا بر روی بیش از ۷۱ میلیون تن در سال ظرفیت جدید صادرات LNG تا پایان دهه ۲۰۲۰ سرمایه‌گذاری کرده است که برای کشور استرالیا رقیبی جدی به شمار می‌رود.
منبع: هیدروکربن پروسسینگ، plink.ir/l7jXM
انتهای پیام/ نفت و انرژی
