به گزارش مسیر اقتصاد در یادداشت های گذشته درباره نقش روابط بین مخترع و سرمایه گذار خطرپذیر در نهادینه سازی این نوع از سرمایه گذاری ها در اقتصاد کشور بحث شد و راهکارهایی جهت افزایش اعتماد فی مابین پیشنهاد گردید.
در یادداشت جاری درباره یکی از عوامل بروز امکان شکست در فرایند سرمایه گذاری خطرپذیر بحث شده که عبارت است از: خلاء بانک داده ای موثق درباره حوزه های صنعتی مختلف و شرکت های دانش بنیان فعال در آن حوزه ها.
نبود یک بانک داده ای موثق که در آن مشخصات هر شرکت دانش بنیان شامل:
۱- مشخصات محصولات (نام، کاربرد، نقشه های اولیه و …)
۲- سطح مهارت در دانش فنی
۳- مکان شرکت
۴- سطح توانمندی مالی شرکت
۵- اندازه شرکت
۶- مشخصات کلی مدیران
۷- مدت زمان فعالیت شرکت
۸- استانداردها و گواهی های اخذ شده توسط شرکت
۹- سوابق مالی و معاملاتی شرکت
ثبت شده و در اختیار سرمایه گذاران خطرپذیر، به ویژه صندوق های پژوهش و فناوری قرار بگیرد، یک مانع جدی در عرصه سرمایه گذاری بر علم و فناوری در کشور محسوب می گردد.
سرمایه گذاران بدون شناخت دقیق از وضعیت کشور، نیازمندی ها/ توانمندی های هر شرکت، روندهای توسعه آن حوزه صنعتی در سال های اخیر و نیز چشم انداز توسعه صنعت در آینده، نمی توانند ریسک ورود به سرمایه گذاری خطرپذیر را کمّی سازی و محاسبه کرده و تصمیم گیری نمایند.
شکل گیری چنین پایگاه های داده در کشور، یک آرزو برای فعالان سرمایه گذاری خطرپذیر در سال های اخیر محسوب می شده اما پس از اجرایی شدن قانون حمایت از شرکت های دانش بنیان و آغاز فعالیت های ثبت مشخصات این شرکت ها در دو نهاد معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری و صندوق نوآوری و شکوفایی، به تدریج اطلاعات خوبی درباره شرکت های دانش بنیان در کشور شکل گرفته است که می تواند در صورت ایجاد امکان دسترسی سرمایه گذاران خطرپذیر مانند صندوق های پژوهش و فناوری به این داده ها، بخش مهمی از ریسک های غیرمالی را کاهش دهد.
همچنین، ایجاد امکان شبکه سازی بین شرکت های دانش بنیان نیز فراهم شده و جلوی بسیاری از موازی کاری ها و سرمایه گذاری ها برای خلق چرخ از نو گرفته خواهد شد.
از سوی دیگر، بانک داده فوق الذکر می تواند بر اساس نیازمندی های سرمایه گذاران خطرپذیر به تدریج توسط ایشان/ دولت تکامل یابد و بدین ترتیب پایه های شکل گیری یک مرکز داده و اطلاعات غنی از شرکت های دانش بنیان، محصولات ایشان، مشکلات هر کدام در فرایند نوآوری و غیره، تشکیل گردد.
از این رو به نظر می رسد دولت می بایست اولا با اقدامی فعالانه، اقدام به تقویت بانک داده و اطلاعات خود کرده و ثانیا، با دادن دسترسی به سرمایه گذاران خطرپذیر و صندوق های پژوهش و فناوری، بخش مهمی از ریسک ایشان در سرمایه گذاری روی شرکت های دانش بنیان را کاهش دهد تا یکی از اصلی ترین موانع عدم شکل گیری سرمایه گذاری خطرپذیر در کشور، برطرف گردد.
