به گزارش مسیر اقتصاد تایوان مانند بسیاری از کشورهای صنعتی غربی، کاهش مداوم نرخ باروری و افزایش امید به زندگی را تجربه می‌کند که در نهایت به پیری جمعیت و افتادن در تله باروری پایین آن منجر شده است.
نرخ باروری کل در تایوان از هفت تولد به زیر یک رسیده است
به دلیل کاهش سریع باروری در دهه‌های اخیر در تایوان، سرعت پیری به طور مداوم در حال افزایش است، بطوری که تایوان در سال ۱۹۹۳ «جامعه سالمند» و در سال ۲۰۱۸ «جامعه سالخورده» بود که پیش‌بینی می‌شود در سال ۲۰۲۵ به یک جامعه «فوق سالمند» تبدیل خواهد شد.
در تایوان، نرخ باروری کل (TFR) – که تعداد فرزندان متولد شده به ازای هر زن در طول زندگی او را اندازه گیری می‌کند- از هفت تولد در سال ۱۹۵۱ به ۰.۹۷۵ تولد در سال ۲۰۲۱ کاهش یافت. در همین حال، سهم جمعیت بالای ۶۵ سال از ۲.۵ درصد دهه ۱۹۵۰ به ۱۷.۵۶ درصد در سال ۲۰۲۱ رسیده است. همچنین براساس گزارش‌های رسمی، امید به زندگی در مردان تایوانی از ۵۳.۴ به ۷۷.۷ سال و برای زنان از ۵۶.۳ به ۸۴.۳ سال در بازه زمانی مذکور افزایش یافته است.
بحران جمعیتی تایوان با افتادن در تله باروری پایین
طبق پیش‌بینی‌های شورای توسعه ملی، تایوان در سال ۲۰۶۰ به یکی از مسن‌ترین کشورهای جهان تبدیل می‌شود که احتمالا سهم سالمندان به ۴۱.۴ درصد از جمعیت برسد. در واقع سرعت پیری تایوانی‌ها در نیمه اول قرن بیست و یکم، یکی از سریع‌ترین موارد قابل مشاهده در این حوزه بوده است. کاهش باروری در تایوان بین دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۹۰ عمدتاً ناشی از کاهش مرگ‌ومیر، تنظیم خانواده، صنعتی‌سازی، رشد اقتصادی و تغییرات مرتبط در ارزش‌ها و سبک زندگی بود.
همچنین نرخ باروری کل در تایوان به روند کاهنده خود ادامه می‌دهد؛ چون با توجه به تراکم بالای جمعیت، دولت در اولویت دادن به سیاست‌های حمایتی از زایمان تردید داشت. رهنمودهای سیاستی دولت در سال ۱۹۹۲ بر مسائل مربوط به سالمندی و رفاه اجتماعی متمرکز بود اما پس از کاهش TFR تایوان به ۱.۲۴ در سال ۲۰۰۳، دستورالعمل‌های سیاستی مرتبط با جمعیت در سال ۲۰۰۶ با تاکید بیشتر بر برابری جنسیتی و پایداری زیست محیطی بازنگری شد.
پیری جمعیت، ناشی از کاهش نرخ زاد و ولد و افزایش طول عمر، تنها با افزایش باروری قابل کاهش است. اما در جامعه‌ای مانند تایوان، با جوانانی که به ارزش‌های غرب متمایل هستند، کاهش باروری دشوار به نظر می‌رسد. از همین روی؛ تایوان به احتمال زیاد در «تله باروری پایین» قرار خواهد گرفت.
این وضعیت با افزایش هزینه مسکن، آموزش، پرستاری، مراقبت و دستمزدهای پایین با ساعات کاری طولانی بدتر نیز خواهد شد. طی ۳۰ سال گذشته در تایوان، کاهش نرخ ازدواج به کاهش باروری نیز کمک کرده است. در این شرایط و با کمبود نیروی کار، تایوان کارگران مهاجر را تشویق به پر کردن مشاغل خالی می‌کند. آمارهای شورای توسعه ملی این کشور نشان می‌دهد که حدود ۶۷۰ هزار کارگر مهاجر در پایان سال گذشته در تایوان بودند که حدود ۳ درصد از جمعیت را تشکیل می‌دهد.
اقدامات حمایتی دولت برای رشد جمعیت
دولت تایوان در سالهای اخیر کمک‌های خود را از جمله کمک هزینه فرزندآوری، سیستم مراقبت از کودک، مرخصی والدین همراه با حقوق و مشوق‌های مالیاتی برای تربیت کودکان خردسال افزایش داده است. بنابراین با رشد ازدواج در این بازه، نرخ باروری کل از ۰.۹ در سال ۲۰۱۰ به ۱.۲۷ در سال ۲۰۱۲ افزایش یافت.
همچنین والدین، کمک هزینه ماهانه ۵۰۰۰ دلار تایوان (۱۶۴ دلار آمریکا) برای اولین نوزادشان و مبلغ بیشتری برای هر نوزاد را دریافت می‌کنند. همچنین از سال ۲۰۲۱، زنان باردار از هفت روز مرخصی برای معاینات پیش از زایمان برخوردار شده‌اند. بنابراین مجموعه اقدامات دولت، با هدف تشویق مردم به بچه‌دار شدن با موفقیت محدود همراه بوده است.
طی ۳۰ سال گذشته در تایوان، کاهش نرخ ازدواج نیز موجب کاهش باروری شده است. افرادی که بین سالهای ۱۹۵۰ و ۱۹۷۰ متولد شده‌اند، ازدواج و فرزندآوری را به عنوان یک مسئولیت و آرزو می‌بینند. در مقابل، نسل‌های جوان اغلب ازدواج و فرزندآوری را به عنوان یک بار اقتصادی و مانع شغل خود می‌دانند. کلید بهبود باروری صرفاً به مشوق‌های پولی وابسته نیست بلکه به موضوعات اجتماعی و فرهنگی برای بازسازی ارزش ازدواج و خانواده نیز مربوط است.
منبع: مجمع شرق آسیا
انتهای پیام/ دولت و حکمرانی
