به گزارش مسیر اقتصاد سال گذشته ۱۶ میلیون دلار پوشاک تحت توافقنامه‌ی تجارت ترجیحی ایران-ترکیه وارد کشور شده است که به نسبت حجم قاچاق پوشاک و همچنین حجم بازار این محصولات در ایران، بسیار ناچیز است.
واردات پوشاک تحت توافقنامه‌ی تجارت ترجیحی ۴۵ درصد واردات پوشاک از ترکیه، ۲۸ درصد از کل واردات پوشاک، ۰.۶ درصد از قاچاق پوشاک و ۰.۱ درصد از بازار پوشاک ایران را تشکیل می‌دهد.
گفتنی است آمار مربوط به قاچاق پوشاک به دلیل اختلاف در روشهای محاسبه متفاوت است و از ۱ میلیارد دلار تا ۵ میلیارد دلار برآورد شده است که در این گزارش بر اساس آمار اعلام شده از سوی دبیر کمیسیون مبارزه با قاچاق کالا و ارز تهران، میزان ۲.۵ میلیارد دلار ملاک قرار داده شده است.
با توجه به نمودارهای زیر که بر اساس داده های گمرک بدست آمده است، نه تنها پوشاک وارد شده تحت تجارت ترجیحی، بلکه کل پوشاک وارداتی بخش ناچیزی از حجم پوشاک قاچاق را تشکیل می‌دهند:
این وضعیت نه تنها بر صنعت پوشاک که بر کل صنعت نساجی و چرم ایران حاکم است. نمودار زیر نیز که بر اساس داده های گمرک بدست آمده، ارقام مربوط به واردات ترجیحی، واردات، قاچاق و نیاز کشور به پوشاک، پارچه و پتو را در مقایسه با یکدیگر نشان می‌دهد:
بنابراین مشکل رکود صنایع نساجی و پوشاک را در جایی غیر از توافقات تجاری و واردات قانونی باید جستجو کرد.
قدرت ایران در صادرات منسوجات، پوشاک و چرم چقدر است؟
ایران در سال ۱۳۹۶ موفق به صادرات ۱.۴۶ میلیارد دلار منسوجات و محصولات شده است که بخش عمده‌ی آن مربوط به فرش، کف پوش‌ها، کیسه ها و نوارها از پروپیلن و پوست بوده است. از این بین بیشترین ارزش افزوده مربوط به فرشها و کف پوش‌ها است.
صادرات این محصولات در سال گذشته برابر ۸۰۶ میلیون دلار بوده است. بی راه نیست اگر بگوئیم علت موفقیت نسبی در تولید و صادرات فرشها و کف پوش‌ها، بومی بودن این صنعت و عدم حضور موثر رقبای خارجی در بازار داخلی است.
بنابراین با توجه به بازار بزرگ محصولات نساجی و پوشاک و اهمیت این صنعت در ایجاد اشتغال با کمترین هزینه، لازم است مسئولین محترم نسبت به ممانعت از قاچاق پوشاک به کشور، اهتمام بیشتری داشته باشند.
