به گزارش مسیر اقتصاد در دنیای امروز، تأمین امنیت غذایی دیگر صرفاً یک مسئله فنی یا کشاورزی نیست، بلکه به یکی از چالشهای اصلی توسعه اقتصادی و اجتماعی کشورها تبدیل شده است. هرچند امنیت غذایی مسئلهای جهانی است، اما راهحل آن بیش از هر چیز در سطح محلی و در میان کشاورزان و جوامع روستایی شکل میگیرد. در هند، جایی که بخش قابلتوجهی از تولید کشاورزی توسط کشاورزان خرد انجام میشود، امنیت غذایی یک مفهوم انتزاعی در سیاستگذاری نیست، بلکه مستقیماً با معیشت میلیونها نفر گره خورده است. این کشاورزان، با وجود محدودیت منابع و مقیاس کوچک تولید، نقشی تعیینکننده در پایداری عرضه غذا ایفا میکنند و میتوانند به یکی از ستونهای اصلی نظام تأمین غذای کشور تبدیل شوند.
کشاورزان خرد و مسئله امنیت غذایی هند
امنیت غذایی در هند سالها با تمرکز بر افزایش حجم تولید دنبال شده است. ثبت رکوردهای تولید محصولات کشاورزی، یکی از شاخصهای موفقیت سیاستها تلقی میشد. با این حال، تجربه نشان داده است که ثبات، استمرار و دسترسی عادلانه به غذا به اندازه میزان تولید اهمیت دارد؛ امری که بدون توجه به وضعیت کشاورزان خرد محقق نخواهد شد.
در این میان، برخی ابتکارات محلی نشان دادهاند که با مدیریت بهتر منابع و اصلاح شیوههای کشت، میتوان ظرفیت تولید پایدار را در سطح خرد تقویت کرد. برای نمونه، همکاری سازمان ASA با کشاورزان در حوزه آبیاری و مدیریت زمین، منجر به ایجاد ظرفیت آبیاری در بیش از ۱۱ هزار هکتار زمین شده و بهطور مستقیم به معیشت حدود ۱۰ هزار کشاورز کمک کرده است. هرچند این اقدامات در ظاهر کوچک به نظر میرسند، اما در مجموع شبکهای حمایتی برای ثبات تولید و تأمین غذا ایجاد میکنند.
از تولید تا تابآوری معیشتی
تحول در شیوههای کشت نیز یکی از محورهای مهم این تجربه است. با حمایت ASA، دهها هزار کشاورز به سمت روشهای کشت طبیعی و مدیریت تلفیقی آفات حرکت کردهاند؛ رویکردهایی که وابستگی به نهادههای شیمیایی پرهزینه را کاهش داده و سلامت خاک و کیفیت محصولات را بهبود بخشیده است. نتیجه این تغییر، کاهش هزینه تولید و افزایش پایداری درآمد کشاورزان بوده است.
امنیت غذایی تنها به تولید محصول محدود نمیشود، بلکه به دسترسی منصفانه به کار، زمین و بازار نیز وابسته است. زنان که سهم بالایی در نیروی کار کشاورزی دارند، اغلب از مالکیت زمین و تصمیمگیریهای اقتصادی کنار گذاشته میشوند. تجربه هند در حمایت از دهها سازمان تولیدی کشاورزی نشان میدهد که با تقویت تشکلهای محلی، تجمیع محصولات و افزایش قدرت چانهزنی، میتوان بازارهای محلی را سامان داد و تولید غذا را برای مصرفکنندگان نیز در دسترستر کرد.
تجربه هند نشان میدهد که کشاورزان خرد نه مانعی برای امنیت غذایی، بلکه بخشی از راهحل آن هستند. نگاه به این گروه بهعنوان دریافتکنندگان منفعل حمایتهای دولتی، ظرفیتهای واقعی آنها را نادیده میگیرد. توانمندسازی کشاورزان خرد از طریق مدیریت منابع، اصلاح شیوههای کشت و تقویت نهادهای محلی، نه یک اقدام حمایتی کوتاهمدت، بلکه راهبردی مؤثر برای تضمین امنیت غذایی پایدار است.
منبع: moneycontrol
انتهای پیام/ کشاورزی
