به گزارش مسیر اقتصاد پژوهش موسسه سیاستگذاری حمل‌و‌نقل کانادا با استناد به افزایش چهار برابری جمعیت جوامع بین سال‌های ۱۹۵۰ و ۲۰۵۰ که ۸۰ درصد آن در شهرها ساکن می‌شوند بیان می‌کند امروزه در جهان، شهرنشینی به سرعت در حال گسترش است. اما نتیجه این تجربه در زمینه‌های اقتصادی، اجتماعی، زیست‌محیطی چگونه است؟ شهرها می‌توانند با اعمال سیاست‌های هدفمند در توسعه شهری و حمل و نقل کارآمد پایدارتر شوند. پژوهش پیشرو حاصل مطالعه این موسسه برای ارائه راهنمایی در سیاست‌های توسعه شهری و عوامل مختلف آن است.
اقتصاد، اجتماع، محیط زیست، عوامل اصلی برنامه ریزی شهری
این مطالعه اثرات اقتصادی، اجتماعی، زیست‌محیطی و عوامل مختلف توسعه شهری، تراکم جمعیتی شهرها و تراکم وسایل نقلیه، نوع مسکن، طراحی و مدیریت راه‌ها و در دسترس بودن امکانات تفریحی را بررسی می‌کند. در نهایت از نتایج بدست آمده در ایجاد دستور العمل‌هایی برای توسعه شهری استفاده نموده که اهداف زیر را محقق کند:
توسعه شهری قابل زیست نیازمند کاهش مالکیت خودرو
شهرها بنا بر تعریف فضاهایی هستند که جمعیت زیادی را شامل شده و بستر اتفاقات را شکل می‌دهند، فضاهای شهری کمیاب و ارزشمند هستند. وسایل نقلیه موتوری بخشی از شهر را اشغال نموده و فضای زیادی به خود اختصاص داده اند، همچنین هر خودرو نیاز به فضای پارکینگ دارد. می‌توان گفت تراکم وسیله نقلیه موتوری به اندازه تراکم جمعیتی شهرها حائز اهمیت است. علاوه بر این سفر با اتومبیل مشکلات دیگری از جمله ترافیک، خطر تصادف، آلودگی صوتی و آلودگی هوا را ایجاد نموده که موجب آسیب به محیط شهری می‌شود. در نتیجه توسعه شهری کارآمد و قابل زیست نیازمند محدودیت در مالکیت خودرو و افزایش زیرساخت های حمل‌و‌نقل است، این امر نیازمند برنامه ای واحد بوده تا نیاز به اتومبیل، طول سفرها و ترافیک به حداقل برسد.
اکثر شهرهای اروپا و آسیا تراکم جمعیتی ۴۰ تا ۸۰ نفری دارند
در این پژوهش شهرها به سه دسته‌ی شهرهای بدون محدودیت رشد، شهرهای نیمه محدود و شهرهای با محدودیت رشد از نظر امکان توسعه تقسیم می‌شوند که در ادامه به توضیح شرایط رشد هر گونه پرداخته می‌شود:
- شهرهای نامحدود: شهرهای بدون محدودیت رشد می‌توانند به شکل قابل توجهی گسترش یابند. توسعه این شهرها باید در کریدورهای اصلی و حداقل با تراکم ۳۰ نفر در هکتار صورت گیرد. بخشی از فضاهای مسکونی می‌تواند خانه‌های تک واحدی کوچک و بخشی دیگر خانه‌های بزرگتر با فضای باغبانی باشد. چنین شهرهایی باید مرکز شهری با محله‌هایی متراکم‌تر و فضاهای مسکونی با تنوع بالا و مقرون بصرفه داشته باشند. در این شهرها مالکیت خودروهای خصوصی رایج است اما باید سیاست‌های ترافیکی در محل‌های پرتراکم و پرترافیک اعمال شود.
- شهرهای نیمه محدود: شهرهایی که از نظر رشد و گسترش محدودیت دارند. سیاست توسعه این شهرها باید ترکیبی از توسعه متراکم و کمی در کریدورهای اصلی کم تراکم باشد. بخش قابل توجهی از مسکن باید با مسکن‌های چند خانواری تامین شود. چنین شهرهایی باید مراکز با تراکم بالا داشته باشند و از سیاست های محدود کننده استفاده از خودرو شخصی به نفع پیاده روی، دوچرخه سواری و حمل و نقل عمومی استفاده شود.
- شهرهای محدود: این شهرها نمی‌توانند به‌طور قابل توجهی گسترش یابند و توسعه آنها بسیار محدود است. بنابراین برای رشد جمعیت و رشد اقتصادی نیازمند افزایش تراکم است. مسکن در این شهرها بلندمرتبه خواهد بود و مالکیت خودرو شخصی بسیار محدود است. همچنین به سیاست‌هایی نیاز دارند تا امکان زندگی در شهرهای متراکم را فراهم نموده و خیابان هایی با طراحی مناسب که فعالیت‌های مختلف را در خود جای دهد. سیاست‌های حمل‌و‌نقل و محدودیت در مالکیت خودرو در این شهرها باید جدی گرفته شود.
پیشنهاد تراکم جمعیتی بهینه ۲۰ تا ۴۰ نفر در هکتار
این مطالعه تراکم جمعیتی بهینه برای شهرهای بدون محدودیت زمین برای رشد و توسعه را تراکم جمعیتی ۲۰ تا ۴۰ نفر در هکتار پیشنهاد داده و مالکیت خودرو را برای هر ۱۰۰۰ نفر ۳۰۰ تا ۴۰۰ پیشنهاد می‌دهد. این تراکم را حالتی بهینه برای استفاده از منابع، رشد اقتصادی و حفظ محیط زیست می‌داند، همچنین واحدهای مسکونی این شهر را تک واحدی درنظر می‌گیرد.
منبع: sciencedirect.com
انتهای پیام/ مسکن
