به گزارش مسیر اقتصاد به نقل ازسایت سیتی مانیتور دولت‌ها همواره نقش زیادی در تهیه مسکن ارزان برای مردم خود ایفا کرده‌اند. در واقع کشورها بنا بر دولتی بودن يا آزاد بودن اقتصادشان و فرهنگ مختص خود روش‌های متفاوتی را برای مقرون به صرفه نمودن مسکن اتخاذ ميکنند. در بسیاری از کشورها خانوارها داشتن مسکن ملکی را ترجیح میدهند و در بعضی از کشورها نیز مسکن استیجاری مرسوم است. تا کنون پنج روش مرسوم نقش‌آفرینی دولت در بازار مسکن کشورها مشاهده گرديده است.
ساخت مسکن ارزان توسط دولت
در بعضی از کشورها بخشی از مسکن‌ها توسط دولت ساخته شده است. به عنوان مثال در کشور سنگاپور نقش آفرینی بسیار زیادی توسط دولت وجود داشته است[۱]. شورای مسکن و توسعه ([۲]HDB) در سنگاپور که دولتی است تقریبا ۸۰ درصد کل مسکن را ساخته است. تقریبا ۹۰ درصد خانوارهای سنگاپور صاحب خانه خود هستند. علاوه بر ساخت، برای خریداران دست اول و دوم، وام بلاعوض وجود دارد. همچنین در هنگ کنگ، حدود ۲۹.۷ درصد از ساکنان در خانه های اجاره ای عمومی ([۳]PRH) که توسط دولت ساخته شده است، زندگی می کنند.
نقش آفرینی دولت در بازار اجاره برای تهیه مسکن ارزان قیمت
در بعضی از کشورها فرهنگ اجاره نشینی به فرهنگ خرید خانه ارجحیت دارد. دولت نیز اولویت خود را به جای تلاش برای خانه دار کردن مردم، بر فراهم کردن شرایط مناسب اجاره قرار داده است. در این کشورها دولت قاعده‌های سختگیرانه و همه جانبه ای در بازار اجاره حکمفرما کرده است که اگر مردم توان خرید مسکن نداشتند، بتوانند در بازار اجاره با شرایط مناسب مسکن مورد نیاز خود را تأمین کنند. در این کشورها تأمین مسکن اجاره‌ای نسبت به خرید به مراتب ارزان تر است. به عنوان مثال در کشور آلمان به علت مداخله طولانی مدت دولت در بازار اجاره مسکن این فرهنگ شکل گرفته است که اجاره بلند مدت مناسب خانوارها است و ۵۴.۱ درصد خانوارها اجاره نشین هستند. این شاخص در شهر برلین ۸۴.۴ درصد است.
استفاده بیشتر از تراکم زمین در کشورهای دارای زمین کم
در بسیاری از شهرهای پرجمعیت، ساخت واحدهای بلند مرتبه با تراکم بالا از سوی دولت مرسوم شده است. در شهرهای آسیای شرقی بخصوص هنگ کنک، ماکائو و سنگاپور که زمین محدود است، برای تهیه مسکن ارزان قیمت، تراکم زمین ها را افزایش میدهند. در کشورهای سوسياليستی اينکار توسط قوانين دولت صورت ميگيرد و در کشورهای ليبرال اين کار با اهرم انواع ماليات بر زمين، کاهش ماليات‌های ساختمان و افزايش تراکم صورت ميپذيرد. با وجود این، معمولاً زندگی در ساختمانهای بلند مرتبه در بسیاری از شهرهای اروپا که بدلیل ترجیحات فرهنگی برای مسکن جداگانه، مقاومت وجود دارد، امکان پذیر نیست.
گسترش حمل و نقل عمومی به اطراف شهرها
معیار اصلی محل زندگی یک خانواده نزدیک بودن به محل کار آنها است. اما از نظر اقتصادی خانوارها صرف زمان بیشتر برای رفت و آمد را نسبت به تهیه مسکن گران قیمت ترجیح میدهند. هنگامی که زمان رفت و آمد طولانی تر گردد(تا شعاع ۲ ساعت) و زیرساخت های حمل و نقل با کیفیت باشد(مانند کشور ژاپن)، دسترسی به مسکن مقرون به صرفه در نقاطی دورتر از محل کار که زمین قیمت مناسب‌تری دارد، جذاب تر است. به عبارت دیگر، دولتهایی که زیرساختهای حمل و نقل عمومی و جاده ای را بهبود می بخشند می توانند دسترسی به مسکن ارزان قیمت را نیز افزایش دهند.
سیاستگذاری برای سکونت خانوارهای چند نفره بجای تک نفره
در حالت کلی می توان با محدود کردن سطح جمعیت، تقاضای کمتری را برای تقاضای اساسی مسکن ایجاد کرد. اما از آنجا که این رویکرد با سیاست‌های افزایش جمعیت برای بسیاری از دولت‌ها در تناقض است، روشی که میتوان بکار گرفت ایجاد سازوکارهای تشویقی برای تقاضای خانوارهای تک نفره به سمت تقاضای خانوارهای چند نفره است.
پینوشت:
[۲] Housing and Development Board
[۳] public rental housing
منبع: سایت سیتی مانیتور
انتهای پیام/ راه و ساختمان
