مسیر اقتصاد/ سنگاپور با مساحت ۶۹۲ کیلومتر مربع کوچکترین کشور در آسیای جنوب شرقی است که در جنوب کشور مالزی قرار دارد. این کشور نزدیک به ۶ میلیون نفر جمعیت در خود جای داده است. این جزیره مانند سایر کشورها از بافت شهری-روستایی تشکیل نشده است و به عنوان یک شهر یکپارچه شناخته می‌شود. ساخت مسکن عمومی در سنگاپور پس از استقلال از بریتانیا اجرا شده است و در حال حاضر ۸۲ درصد مردم سنگاپور در مسکن‌های دولتی ساز زندگی می‌کنند.
ساخت مسکن دولتی در سنگاپور پس از استقلال از بریتانیا
در دهه ۱۹۲۰ که سنگاپور تحت استعمار بریتانیا قرار داشت، کمبود مسکن شدید را تجربه کرد. دولت بریتانیا برای بهبود اعتماد مردم و ساخت مسکن، ائتلاف پیشرفت سنگاپور[۱] را تشکیل داد و سیاست ساخت مسکن ارزان قیمت را در پیش گرفت.
با وجود این اقدام پس از طی ۳۲ سال تنها ۲۳ هزار واحد مسکونی ساخته شد که با افزایش جمعیت، کمبود مسکن مجدداً شدت گرفت. بر اساس گزارش کمیته مسکن بریتانیا در سال ۱۹۴۷، سنگاپور یکی از بدترین زاغه نشینی‌های جهان را داشت.
پس از استقلال سنگاپور از بریتانیا، در سال ۱۹۵۹ حزب جنبش مردمی برای جلب اعتماد و دریافت رای مردم، حل مشکل مسکن را با وعده مسکن ارزان قیمت برای فقرا داد. مشکل مسکن در آن زمان به دو دسته تقسیم می‌شد؛ اول اینکه تعداد مسکن نسبت به تقاضا کمتر بود و دوم اینکه قیمت مسکن در بازار از توان خرید مردم کم درآمد گران‌تر بود.
این حزب پس از پیروزی، به سرعت کار خود را در راستای وعده‌های خود عملیاتی نمود. در این راستا به جای ائتلاف پیشرفت سنگاپور، کمیته مسکن و توسعه جایگزین شد. محدودیت زمین در سنگاپور باعث شد این کمیته استراتژی تراکم بالاتر با معماری های جذاب را در دستور کار خود قرار دهد و ساخت مسکن را با رعایت قواعدی شامل برنامه‌های ملی مسکن، توسعه منابع انسانی و فنی و مالک شدن نیازمندان آغاز کند. این ساخت و ساز‌های انجام شده به تعدادی بود که در حال حاضر تقریباً ۸۲ درصد از مردم سنگاپور در آپارتمان‌های ساخته شده توسط کمیته مسکن و توسعه[۲] زندگی می‌کنند.
استفاده از زمین‌های دولتی مهمترین اقدام کمیته مسکن
تعهد دولت برای مسکن ارزان قیمت با تصویب قانون استفاده از اراضی در سال ۱۹۶۷ قوت گرفت. بر اساس این قانون دولت سنگاپور اجازه داشت زمین‌های دولتی را برای مصارف و ساخت مسکن عمومی با هزینه پایین و بعضاً رایگان استفاده کند. همچنین در راستای اثرگذاری و گسترش اختیارات این کمیته، قانون توسعه زمین در سال ۱۹۶۰ ایجاد شد. طبق آن اختیار قانونی برای موضوعات عمومی و بودجه برای مصارف عمومی با ایجاد صندوق مرکزی آینده نگر یا CPF[۳] ایجاد گردید.
CPF یک صندوق پس‌انداز معاف از مالیات است که کارمندان و کارفرمایان را ملزم به واریز مبلغ مشخصی از درآمد ماهانه خود می‌کند. این مبالغ جمع‌آوری شده، در واقع منابع مالی هستند که در آینده برای رفع نیازهای کارمندان اعم از پس‌انداز بازنشستگی، هزینه‌های درمانی، هزینه‌های مسکن و آموزشی مصرف می‌شود.
پینوشت:
[۱] Singapore Improvement Trust
[۲] Housing and Development Board (HDB)
[۳] Central Provident Fund (CPF)
منابع:
سایت آکادمیک ریگور plink.ir/CkqxR
نظام‌های سیاست‌گذاری ساخت مسکن در جنوب و شرق آسیا plink.ir/WGUOf
انتهای پیام/ راه و ساختمان
