به گزارش مسیر اقتصاد در کشور آمریکا مسکنی ارزان قیمت محسوب می‌شود که خانوار بیش از ۳۰ درصد از درآمد ناخالص خود را برای استفاده از آن نپردازد. با این شاخص ارزیابی، ممکن است خانوارهایی که در دهک‌های متوسط درآمدی قرار دارند، با توجه به هزینه بالای مسکن در شهر‌های نیویورک و سانفرانسیسکو نیازمند به مسکن ارزان قیمت باشند؛ در حالیکه در مناطق دیگر، این دهک ها نیازی به مسکن ارزان قیمت نداشته باشند.
مسکن ارزان قیمت در آمریکا از قانون‌گذاری‌های دولتی تا مشارکت‌های خصوصی
در طول تاریخ آمریکا، از مسکن ارزان قیمت به عنوان ابزار سیاست‌گذاری عمومی استفاده شده است. در دهه ۱۹۶۰ از این ابزار به منظور کاهش ناآرامی‌های مدنی استفاده شد. در دهه ۱۹۷۰ سیاست‌های مسکن سازی به منظور ایجاد شوک در اقتصاد مورد استفاده قرار گرفت. در طول قرن بیستم نیز سیاست‌های مسکن با ایجاد مشوق‌ها، نقش مهمی در تسهیل توسعه مشارکت بین بخش‌های غیر انتفاعی، خصوصی و دولتی ایفا کرد.
کشور آمریکا قانون ملی مسکن را در سال ۱۹۳۴ تصویب کرد که پیرو آن، سازمان مسکن فدرال[۱] ایجاد گردید. وظیفه اصلی این سازمان پرداخت وام به مسکن تک خانوار[۲] (ویلایی) و تنظیم نرخ بهره آن‌ها بود. این قانون پایه اصلی وام های رهنی فعلی در آمریکاست که موجب تحول در مالکیت خانه در آمریکا شده است؛ زیرا این قانون زمینه اخذ وام توسط خریداران با پرداخت اقساط بلند مدت و سود کم را مهیا می‌کند.
در جدول زیر فرآیند تکامل قانون های مسکن در کشور آمریکا از سال ۱۹۳۰ تا ۲۰۰۰ آمده است:
قوانین امریکا
۳ برنامه دولت آمریکا برای تأمین مسکن ارزان قیمت
سیاست‌های جاری مسکن در آمریکا در هر ایالت متفاوت است و دولت‌های محلی برنامه‌های خاص خود را دارند. اما به طور کلی برنامه‌ها به سه بخش شامل «کمک‌های اجاره‌ای»، «کمک‌های مالکیتی»، «سیاست‌های تنظیمی و استفاده از زمین» تقسیم‌بندی می‌شوند.
نمونه برنامه کمک‌های اجاره‌ای، اعتبارات مالیاتی مسکن برای کم درآمد‌ها[۳] و یارانه‌های مسکن است. این برنامه به تولید و نگهداری مسکن مقرون به صرفه اجاره ای برای خانواده‌هایی با درآمد کم یا متوسط کمک می‌کند.
برنامه دوم در رابطه با کمک به مالکیت افراد و گسترش دسترسی به مالکیت خانه است. در این برنامه برای تولید و بازسازی مسکن، یارانه و تضمین فروش در نظر گرفته می‌شود. این برنامه‌ها وام‌های کم‌بهره با اقساط پایین را برای کمک به مالکیت در خانه فراهم می‌کند.
برنامه سوم شامل استفاده از زمین و سیاست‌های تنظیمی است که دولت با ارائه تسهیلاتی همچون مکان (زمین) و تامین برخی از هزینه‌های مسکن مقرون به صرفه، به توسعه دهندگان این نوع از خانه‌ها کمک می‌کند. در قالب این برنامه، سیاست‌هایی از جمله مقررات استفاده از زمین‌های محلی[۴] ، مقررات منطقه‌بندی[۵] و استراتژی‌های رشد هوشمند[۶] توسط دولت محلی یا ملی دنبال می‌شود.
پینوشت:
[۱] Federal Housing Administration (FHA)
[۲] Single family Housing
[۳] Low-Income Housing Tax Credits (LIHTC)
[۴] Local land
[۵] Inclusionary zoning regulations
[۶] Smart growth initiatives
منبع:
سیاست‌های مسکن مقرون به صرفه در آمریکا plink.ir/2EqnX
انتهای پیام/ راه و ساختمان
