به گزارش مسیر اقتصاد زیرساخت های حمل و نقل، آبرسانی، انرژی و ارتباطات به منظور نوسازی، ارتقا و گسترش نیاز به سرمایه گذاری قابل توجهی دارد. در جدیدترین گزارش انجمن مهندسان عمران آمریکایی (ASCE) تخمین زده شده است که این کشور برای نگه داری و گسترش سیستم های زیر ساخت خود تا سال ۲۰۲۵ به ۴.۵۹ هزار میلیارد دلار منابع مالی نیاز دارد که درحال حاضر سرمایه‌گذاری پیش بینی شده ۲ هزار میلیارد دلار کمتر از این میزان است. از این رو با توجه به این میزان منابع بالای مورد نیاز، دولت مجبور است به منظور تکمیل و توسعه زیرساخت ها از ظرفیت‌های بخش خصوصی استفاده کند.
تحقیقات صورت گرفته در این کشور در بین سال های ۱۹۹۶ تا ۲۰۱۶ نشان می دهد که ۵۳.۹ درصد از مشارکت های عمومی-خصوصی جز قراردادهای طراحی و ساخت است. ۳۱.۷ درصد از پروژه ها از طریق مشارکت بخش خصوصی تامین مالی می شود و ۱۴ درصد از پروژه های مشارکت عمومی-خصوصی جز قراردادهای تعمیر و نگهداری پروژه بدون بودجه بخش خصوصی است.
۵ باور نادرست در مورد تکمیل پروژه‌های عمرانی به روش PPP
در این بین برخی پروژه‌های عمرانی با شکست مواجه می شوند و یا تکمیل آنان مطابق با انتظارات پیش نمی رود که ممکن است به مرور زمان باعث عدم تمایل همکاری دولت و بخش خصوصی با یکدیگر می شود. در اینجا لازم است که ۵ باور نادرست در مورد قراردادهای مشارکت عمومی-خصوصی بیان شود:
مشارکت عمومی-خصوصی، خصوصی سازی نیست: یک تصور اشتباه برابر دانستن PPP ها با خصوصی‌سازی است. این تصور نادرست به علت این است که تعریف استانداردی از مشارکت عمومی-خصوصی وجود ندارد. برخی منابع از آن به عنوان خصوصی سازی، برون سپاری و اجاره دادن یا مشارکت دولت با بخش خصوصی نام برده اند.
یکی از تفاوت های اصلی بین مشارکت عمومی-خصوصی و خصوصی سازی این است که PPP دارای طیف گسترده ای از انواع مشارکت ها بین دولت و بخش خصوصی است در حالی که خصوصی سازی فروش کاملی دارایی ها به یک شرکت خصوصی است.
مشارکت عمومی-خصوصی به معنای از دست دادن کنترل دارایی های دولت نیست: از دیگر باورهای رایج در پروژه های مشارکت عمومی-خصوصی نگرانی دولت و دستگاه های اجرایی است که تصور می کنند که با واگذاری پروژه به بخش خصوصی از طریق روش PPP، کنترل دارایی های خود را از دست می دهند؛ در حالی که در واقع اینگونه نیست و دولت می تواند از طریق ابزارهای مختلفی همچون نظارت و سیاست گذاری در پروژه، مدیریت اموال خود را در دست داشته باشد.
روش مشارکت عمومی-خصوصی روش پر هزینه ای برای تکمیل پروژه‌های عمرانی نیست: تکمیل پروژه‌های عمرانی با کمترین هزینه ممکن از مهمترین مزیت های قراردادهای مشارکت عمومی-خصوصی است. انعقاد قرارداد PPP در بلند مدت می تواند به شدت مخارج دولت را کاهش دهد. همچنین تکمیل پروژه‌های عمرانی با سرمایه های بخش خصوصی می تواند دست کشور را برای امور دیگر باز بگذارد.
مشارکت عمومی-خصوصی یکی از روش های تکمیل پروژه‌های عمرانی است: بعد از بحران مالی سال ۲۰۰۸ در آمریکا روش های مختلف تکمیل پروژه‌های عمرانی همچون انتشار اوراق سرمایه گذاری مطرح شد اما به دلایل مختلف همچون مالیات و نرخ سود پایین عملا استقبال خوبی از آن صورت نگرفت و به مرور زمان روش مشارکت عمومی- خصوصی و مشارکت عمومی-خصوصی-مردمی مورد توجه بیشتری قرار گرفت. با این حال می توان بیان کرد که در حال حاضر مشارکت عمومی- خصوصی جز بهترین روش تکمیل پروژه‌های عمرانی است.
مشارکت عمومی-خصوصی تنها مربوط به پروژه ها با مقیاس کلان است: از باورهای اشتباهی که در این زمینه وجود دارد این است که روش PPP را فقط می توان برای پروژه های بزرگ پیاده سازی کرد. در صورتی که اینگونه نیست؛ بلکه حتی کوچکترین پروژه ها را می توان با این روش مورد بهره برداری قرار داد. به عنوان مثال پروژه روشنایی آزادراه دیترویت در میشیگان و یا پروژه پل پنسیلوانیا نیز با روش مشارکت عمومی- خصوصی تکمیل شده است.
این امر به ویژه در نقاط حاشیه ای کشور آمریکا و کانادا نیز مشاهده می شود که پروژه های با مقیاس کوچک را واگذار می کنند. به عنوان مثال در کنتاکی آمریکا دولت پروژه توسعه پهنای باند اینترنت را با مشارکت بخش خصوصی تکمیل می کند و یا در پنسیلوانیا به صورت یک بسته مجوز طراحی، ساخت، تامین مالی و بهره برداری از ۲۹ ایستگاه سوخت رسانی گاز طبیعی را در مناطق روستایی به بخش خصوصی واگذار کرده است که باعث کاهش ۴۶ میلیون دلاری هزینه های دولت شده است.
منبع : مرکز سیاست گذاری آمریکایی yon.ir/eTks0 /bipartisan
انتهای پیام/ دولت و حاکمیت
