به گزارش مسیر اقتصاد اگر نرخ باروری سنگاپور به همین اندازه فعلی باقی بماند، پیری جمعیت موجب کاهش ۱.۵ درصدی سرانه تولید ناخالص داخلی (GDP) این کشور در سال خواهد شد. پیش بینی می شود این روند کاهشی تا سال ۲۰۶۰ ادامه یابد.
پژوهشگران موسسه مطالعات سیاستی (IPS) تخمین زده اند که با روند فعلی رشد پیری جمعیت، در سال ۲۰۸۰ به ازای هر ۱۰۰ نفر در سن کار در سنگاپور، ۹۱ بازنشسته وجود خواهد داشت. مقایسه این نسبت با سال ۱۹۸۰ نشان از رشد ۱۰ برابری نسبت بازنشستگان به جمعیت در سن کار دارد. این پیش بینی بر اساس ثابت ماندن نرخ باروری سنگاپور در حدود نرخ ۱.۳ فعلی و جذب سالانه ۲۰ هزار مهاجر صورت گرفته است.
«بمب ساعتی جمعیت» در کمین اقتصاد سنگاپور
فرانسیس تان، اقتصاددان موسسه UOB در گزارشی اشاره نموده است که در سال جاری تعداد سالمندان سنگاپور با تعداد افراد کمتر از ۱۵ سال برابر خواهد شد. اتفاقی که برای اولین بار در تاریخ جمهوری سنگاپور رخ می دهد. این پژوهشگر اقتصادی تعبیر «بمب ساعتی جمعیت» را برای وضع فعلی جمعیتی سنگاپور بکار برده است.
چالش های اصلی که پیری جمعیت بر اقتصاد کشور تحمیل می نماید، کاهش رشد اقتصادی و پیشی گرفتن رشد جمعیت سالمند بر نیروی کار کشور است. در نتیجه پیری جمعیت، دولت این کشور به ناچار باید هزینه بیشتری را برای نیازهای اجتماعی صرف کند و ممکن است به ناچار مالیات ها را مکررا افزایش دهد؛ اقدامی که می تواند موجب کاهش رقابت پذیری اقتصادی شود.
باوجود چالش ها، پژوهشگران IPS اشاره می کنند که طول عمر زیاد افراد مزایایی همچون امید به سلامتی فزاینده، تحصیلات، انباشت سرمایه و سرمایه گذاری در فناوری و صنعت دارد که سنگاپور می تواند از آن ها استفاده کند.
مهاجرپذیری، تنها یکی از عوامل کنترل پیری جمعیت
گرچه مهاجرت معمولا عنصر اساسی سیاست های جمعیتی سنگاپور بوده است، با این حال امروزه مسئولین اذعان دارند که مهاجرت باید به خوبی مدیریت و برنامه ریزی شود تا اثر مثبت لازم را در پیشبرد اهداف کشور داشته باشد. از طرفی مهاجرت و مهاجرپذیری تنها یکی از راه های کاهش اثرات منفی پیری جمعیت است و این سیاست هرگز به تنهایی قادر نخواهدبود اثرات پیری جمعیت را خنثی نماید.
در خصوص تاثیر مهاجرپذیری بر جوان‌سازی جمعیت نیز محدودیت های فراوانی وجود دارد. مهم ترین آن ها این است که مهاجران هم زمانی به سن سالمندی می رسند.
لزوم بهبود خدمات سلامت و افزایش طول عمر مفید افراد
خدمات سلامت و بهداشت باید به طوری بازطراحی شوند و توسعه یابند که بتوانند اثرات بیماری ها در سنین بالا را به حداقل برسانند. در واقع لازم است طول عمر مفید افراد افزایش یابد به طوری که سال هایی که هرکدام از سالمندان درگیر بیماری های مختلف هستند کاهش یابد و افراد تا سنین بالاتری قادر باشند نقش نیروی فعال اقتصادی را ایفا نمایند.
شکاف میان تعداد سال هایی که هر فرد با داشتن سلامت نسبی زندگی می کند و امید به زندگی در چند سال اخیر افزایش یافته است. این شکاف برای مردان در سال ۲۰۰۵، ۷ سال بوده و در ۲۰۱۵ به ۸.۲ سال رسیده است. همین شکاف برای زنان در همین بازه از ۹.۲ سال به ۱۰.۱ سال رسیده است.
محققان پیش بینی نموده اند که در نتیجه پیری جمعیت، امید به زندگی در سنگاپور در هر ده سال، حدود دو سال افزایش یابد.
افزایش اختلاف طبقاتی نتیجه ضعف نظام بازنشستگی دولتی
براساس پژوهش های انجام شده بسیاری از کشورها برای تامین هزینه های سالمندان، از مالیات و در آمدهای عمومی استفاده قابل توجهی می کنند؛ اما سیاست سنگاپور تاکنون دریافت مالیات کمتر و ارائه خدمات بازنشستگی تنها به نیازمندترین افراد بوده است.
اما در صورت ضعیف بودن خدمات بازنشستگی عمومی، مردم به ناچار به سمت سرمایه گذاری ها و پس اندازهای شخصی می روند، این امر می تواند موجب تشدید اختلاف طبقاتی گردد، در حالی که حکومت وظیفه دارد چنین شکاف ها و ناهنجاری های اجتماعی را به حداقل برساند.
دولت می تواند با ارائه مواردی همچون خدمات بهداشت و سلامت عمومی و بیمه اقشار کم درآمد شکاف‌های اجتماعی را به حداقل برساند.
رونق جمعیتی در ۳۵ سال اول پس از استقلال سنگاپور
در ۳۵ سال اول پس از استقلال سنگاپور، این کشور از جهات مختلفی از مزایای جمعیت جوان و پویا بهره مند می شد؛ دوره رونق فرزندآوری پس از جنگ، سرمایه گذاری قابل توجه مردم در زمینه سلامت و آموزش و پرورش و مواردی از این دست توانست موجب توسعه زیرساخت ها و پیشرفت همه جانبه سنگاپور شود اما پس از آن با کاهش نرخ باروری حرکت کشور به سمت پیری جمعیت آغاز گردید.
دستیابی به رشد سرانه تولید ناخالص داخلی ۲.۹ درصد در سال از نتایج اقتصادی رونق جمعیتی در سنگاپور بوده است.
منبع: خبرگزاری تودی آنلاین، yon.ir/pRamB
انتهای پیام/ اقتصاد بین‌الملل
