به گزارش مسیر اقتصاد پس از پایان جنگ جهانی دوم تا دهه ۱۹۸۰ بانک های مرکزی و وزارت اقتصاد بیشتر کشورهای پیشرفته از شیوه های مختلف هدایت اعتبار به عنوان یک قاعده استفاده می کردند. سیاست های هدایت اعتبار در قالب بکارگیری انواع ابزارها و نهادهای مالی صورت می گرفت.
مثلا بانک های دولتی عموما اولین اعتبار را برای مدرن سازی کشاورزی و سپس تحت عنوان صنعتی سازی به بخش های صنعتی کلیدی که اغلب صادرات محور هستند اعطای می کردند.
کنترل ورود اعتبارات بانکی به بازار وام رهنی در اروپا
در این دوره کشورهای اروپایی هدایت اعتبار را در قالب سقف یا سهمیه بندی اعتبار برای رشد اعتبار در یک بخش خاص مورد استفاده قرار می دادند.
در این کشورها بخش های مورد توجه عموما صادرات، کشاورزی و بنگاه های تولیدی بود و بخش هایی همچون واردات، خدمات، وام رهنی خانوار و مصرف سرکوب می شد.
در واقع، بانک های تجاری در بسیاری از کشورهای پیشرفته تا دهه ۱۹۸۰ به طور موثری از ورود به بازار وام رهنی محدود شده بودند. انجمن های ساختمانی یا بانک های پس انداز و وام که دارای مالیات و رفتار تنظیم گری مناسب بودند ارائه خدمت می کردند.
هدایت اعتبار در آمریکای شمالی
ابزارهای هدایت اعتبار در کانادا به طور گسترده در حمایت از بنگاه های کوچک و متوسط (SME) و بخش های اولویت دار صنعتی مورد استفاده قرار می گیرد.
در ایالات متحده نیز برنامه های اعتباری فدرال وجود داشته و همچنان ادامه دارد که در چارچوب آن یارانه و گارانتی مستقیم برای خرید خانه (بخصوص برای خانوارهای کم درآمد)، بخش های کشاورزی، کسب و کارهای کوچک و صادرات انجام می شود.
این کشور بین سال های ۱۹۸۰ الی ۱۹۹۰ یک سوم خالص اعتبار اعطای شده به بخش های غیرفدرال را به طور مستقیم به برنامه های اعتباری فدرال یارانه داده و یا گارانتی نموده است. با این حال، دولت و فدرال رزرو در دوران جنگ، اعتبار خانوار را از طریق کنترل اعتبار به طور قابل ملاحظه ای جلوگیری می کنند.
برنامه «دریچه اعتبار» نمونه شرق آسیایی هدایت اعتبار
سیاست هدایت اعتبار بیشتر در شرق آسیا بخصوص در بانک های مرکزی ژاپن، کره جنوبی، تایوان و در اوایل دهه ۱۹۴۰ طی جنگ جهانی دوم و یک دهه بعد مورد توجه بود.
برنامه های دریچه اعتبار[۱] مقاماتی دولتی، اعتبار را به انواع مختلف بانک ها و بخش های صنعتی و با اهداف استراتژیک یا اهداف رشد تولید ناخالص داخلی اسمی اختصاص دادند.
بیشتر اعتبارات بانکی به فعالیت های مولد اختصاص داده میشد؛ یعنی سرمایه گذاری در کارخانه و تجهیزات برای تولید کالاهای بیشتر، سرمایه گذاری برای ارائه خدمات بیشتر یا سایر شیوه های سرمایه گذاری که از نوآوری ها و افزایش بهره وری حمایت می کرد.
بانک مرکزی چین بر خلاف بسیاری دیگر از بانک های مرکزی در مورد سیاست های هدایت اعتبار خود و نحوه حمایت از سیاست های صنعتی و اقتصاد کشور را هر سه ماهه با برخی جزئیات در بولتون سیاست پولی منتشر می کند.
سیاست های هدایت اعتبار چینی شهرهای کوچک، بنگاه های کوچک و متوسط، زیرساخت‌ها، کشاورزی، مناطق اقتصادی فقیر و انرژی سبز را هدف قرار می دهند.
هدایت اعتبار در آمریکای لاتین
کشورهای آمریکای لاتین از دهه ۱۹۵۰ تا دهه ۱۹۸۰ در راستای مدل های توسعه جایگزینی واردات[۲] سیاست های هدایت اعتبار را به کار گرفتند اما به موفقیت کمتری از آسیا دست یافتند.
نقش دولت در سیاست تخصیص اعتبار میان مدت و بلند مدت در کشورهای مکزیک، شیلی و برزیل زمینه ایجاد پایگاه بنگاه های تولیدی بود که در طی زمان به سطح تولید با فناوری بالا تبدیل شد.
پینوشت:
[۱] Window Guidance
[۲] Import_substituting
منبع: مقاله اعتبار از کجا می آید – ۲۰۱۸
انتهای پیام/ نظام مالی
