ماهی تیلاپیا پس از کپور ماهیان، دومین ماهی پرورشی از نظر میزان تولید در جهان است. بر اساس آمار فائو، تولید سالانه تیلاپیا ناشی از کشت و صید، از ۱ میلیون و ۱۶۰ هزار تن در سال ۱۹۹۷ به ۲٫۵ میلیون تن در سال ۲۰۰۷، ۳ میلیون و ۲۰۰ هزار تن در سال ۲۰۱۰ و به بیش از ۵ میلیون تن در سال ۲۰۱۵ افزایش یافته است. این آمار نشان از رشد چشمگیر مصرف این نوع خاص از ماهی در جهان دارد؛ به طوریکه میزان فروش ماهی تیلاپیا در جهان در سال ۲۰۰۰ معادل ۱ میلیون و ۷۴۴ هزار دلار بوده که این رقم در سال ۲۰۱۰ به حدود ۵ میلیارد دلار و در سال ۲۰۱۵ به بیش از ۱۰ میلیارد دلار افزایش یافته است.
کشور چین بزرگترین تولید کننده ماهی تیلاپیا در جهان است؛ بعد از آن کشورهای مصر، فیلیپین، تایلند و اندونزی قرار دارند. بزرگترین بازار مصرف تیلاپیای چین، کشور آمریکا است و پس از آن کشورهای مکزیک، آفریقای جنوبی و روسیه قرار دارند.
زیستگاه اصلی ماهی تیلاپیا در شرق آفریقا به ویژه کنیا و مدیترانه است و این ماهی از جمله ماهیان گرمابی محسوب می شود. ژاپنی ها از جمله کشورهایی هستند که بدلیل کمبود غذا، تیلاپیا را از مالزی به کشور خود برده و به عنوان گونه پرورشی معرفی نمودند. تا سال ۲۰۰۲ بیش از یکصد کشور جهان (از جمله اغلب کشورهای همسایه ایران) اقدام به پرورش این گونه از ماهی کرده اند که رفته رفته همه کشورهای جهان را شامل می شود.
از دلایل این موضوع، سادگی در پرورش این ماهی و بدون بو بودن آن پس از طبخ است که باعث شده این ماهی، جای خود را در بازارهای جهانی تثبیت نماید. ماهی تیلاپیا در برابر امراض و بیماریها بسیار مقاوم و شرایط بد محیطی را به خوبی تحمل می کند؛ از طرف دیگر به خوبی با دیگر فعالیت های کشاورزی تلفیق می شود.
با این وجود پرورش این ماهی در کشور ما ممنوع بوده و مجوز آن از سوی سازمان های مرتبط مانند سازمان محیط زیست به دلایلی از جمله ضررهای زیست محیطی صادر نمی شود؛ در نتیجه در سال گذشته، بالغ بر ۶۰ میلیون دلار برابر با حدود ۲۰۰ میلیارد تومان ماهی تیلاپیا وارد کشور شده است؛ همچنین پیش‌بینی می‌شود واردات این ماهی تا پایان امسال به حدود ۲۰ هزار تن برسد.
از جمله دلایلی که برای ممنوع بودن پرورش این ماهی مطرح می شود، "گونه مهاجم" بودن آن است که به عقیده بعضی کارشناسان زیست محیطی، می تواند عامل تخریب زیست بوم یک منطقه شود؛ این درحالیست که در کشورهای مختلف از جمله آمریکا، چین و مصر، با پرورش در حوض های بسته و شهرهایی که به آبهای آزاد راه ندارد، این مشکل حل شده است. با این حال در کشور ما نیز چنین طراحی های جهت جلوگیری از مخاطرات تولید ماهی تیلاپیا و استفاده از فرصت اشتغال زایی آن، با تدبیر سازمان محیط زیست و همکاری شیلات به خوبی قابلیت اجرا و پیاده سازی دارد.
ارز لازم برای واردات تیلاپیا معادل میزان ارز به دست آمده از فروش روزانه حدود ۵ هزار بشکه نفت خام است؛ لذا از آنجا که در شرایط فعلی کشور، ارز بدست آمده از صادرات بایستی به درستی در مصارف کلیدی کشور استفاده شود، ضروری است از طریق اعطای مجوز برای پرورش تیلاپیا، جلوی خروج این میزان ارز نیز گرفته شود. همچنین از آنجا که شرایط کشور برای پرورش این ماهی مساعد است، زمینه صادرات و ارزآوری آن نیز فراهم خواهد بود.
