به گزارش مسیر اقتصاد پروژه عظیم «سایزول C» برای جایگزینی نیروگاه‌های هسته‌ای که به‌زودی از رده خارج می‌شوند، پس از سال‌ها انتظار وارد مرحلهٔ ساخت شد. رسیدن به این نقطه مستلزم عبور از تردید سرمایه‌گذاران و مخالفت‌های محلی بود. این نیروگاه شامل دو راکتور بزرگ خواهد بود و تا حدود سال ۲۰۴۰ برق شش میلیون خانه را تأمین می‌کند. هزینهٔ تخمینی این طرح ۳۸ میلیارد پوند برآورد شده است.
«جولیا پایک»، مدیرعامل مشترک پروژه، پس از ترک شرکت حقوقی در ۲۰۱۷، طراحی بستهٔ مالی پروژه را برعهده گرفت. او می‌گوید: «ما نشان داده‌ایم که تمایل بالایی برای سرمایه‌گذاری در انرژی هسته‌ای وجود دارد.» به گفتهٔ او، نگرش‌ها نسبت به انرژی هسته‌ای طی سال‌های اخیر به‌طور چشمگیری تغییر کرده است.
افزایش تقاضای برق در بریتانیا و اروپا به‌دلیل رشد مراکز داده مرتبط با هوش مصنوعی و گسترش خودروهای برقی از عوامل تقویت‌کنندهٔ این تغییر نگرش است.
ساخت نیروگاه‌های هسته‌ای با هدف دولت بریتانیا برای کاهش مصرف گاز طبیعی همسو است. وزیر انرژی بریتانیا وابستگی به سوخت‌های فسیلی را یکی از دلایل اصلی قبض‌های بالای انرژی عنوان می‌کند. دولت همچنین اعلام کرده است که سایزول C هزاران شغل با دستمزد مناسب ایجاد خواهد کرد؛ از جمله حدود ۸۰۰۰ شغل در اوج دورهٔ ساخت.
نقش نیروگاه‌های هسته‌ای در تأمین بار پایه
نیروگاه‌های هسته‌ای منبعی پایدار از انرژی هستند و «بار پایه» تولید می‌کنند؛ یعنی برخلاف انرژی‌های تجدیدپذیر که به شرایط آب‌وهوایی وابسته‌اند، خروجی آن‌ها پیوسته و قابل اتکاست. «کریس اوشی»، مدیرعامل «سانتریکا» که ۱۵ درصد از سهام پروژه را خریداری کرده، می‌گوید: «وقتی باد نمی‌وزد و خورشید نمی‌تابد، چراغ‌ها باید روشن بمانند.»
با وجود اهمیت انرژی هسته‌ای، ناوگان فعلی بریتانیا که تنها پنج راکتور فعال دارد، به‌سرعت در حال کاهش است و احتمالاً همهٔ آن‌ها به‌جز سایزول B تا اوایل دههٔ ۲۰۳۰ بازنشسته خواهند شد.
خانم پایک نقش مهمی در قانع کردن مدیران، مسئولان دولتی و سرمایه‌گذاران داشته است. او پیش‌تر نمایندهٔ شرکت فرانسوی «EDF» بود؛ شرکتی که در سال ۲۰۰۹ نیروگاه‌های فعال بریتانیا و سایت‌های احتمالی جدید را به قیمت ۱۲.۵ میلیارد پوند خریداری کرد.
بریتانیا با هدف کاهش وابستگی به گاز طبیعی، ساخت نیروگاه هسته‌ای سایزول C را پیش می‌برد. هزینهٔ ۳۸ میلیارد پوندی و دورهٔ ساخت طولانی باعث شده مدل مالی جدیدی معرفی شود که به سرمایه‌گذاران اجازهٔ کسب درآمد در طول اجرا را می‌دهد. پیش‌بینی ایجاد ۸۰۰۰ شغل در اوج پروژه و افزایش سهم انرژی هسته‌ای در «بار پایه» از دلایل اصلی حمایت دولت است. مشارکت سرمایه‌گذاران بزرگ بین‌المللی نیز ریسک مالی را کاهش داده است.
مدل مالی جدید برای کاهش ریسک سرمایه‌گذاران
با وجود وعده‌های صرفه‌جویی، هیچ سرمایه‌گذاری حاضر نبود ریسک تأمین ده‌ها میلیارد پوند را در ابتدای کار بپذیرد. برای رفع این مشکل، سایزول و دولت تصمیم گرفتند از مدلی مالی استفاده کنند که به مالکان اجازه می‌دهد در طول ساخت درآمد کسب کنند. طبق گفتهٔ پایک، این مدل به‌طور متوسط ماهانه یک پوند به قبوض خانوارها اضافه می‌کند.
به‌دلیل طولانی بودن دورهٔ ساخت و ریسک‌های مالی بالا، نیروگاه‌های هسته‌ای خارج از آمریکای شمالی معمولاً توسط دولت‌ها ساخته می‌شوند. بااین‌حال، سایزول توانسته چند سرمایه‌گذار بزرگ را با ارائهٔ شرایط حمایتی جذب کند.
قرارداد این نیروگاه شامل بازده سرمایهٔ بیش از ۱۲ درصد و محافظت در برابر تورم است. دولت بریتانیا نیز در برابر افزایش هزینه‌ها و سایر ریسک‌های عمده، حمایت‌هایی ارائه می‌دهد.
مدیر سرمایه‌گذاری شرکت «امبر اینفرااستراکچر»، که قصد خرید ۷.۶ درصد سهام را دارد، می‌گوید: «ما معتقدیم این پروژه می‌تواند بازدهی در محدودهٔ پایینِ دو رقمی ایجاد کند.»
سرمایه‌گذاران دیگر شامل صندوق بازنشستگی کبک کانادا با مالکیت ۲۰ درصد و دولت بریتانیا با سهم اولیهٔ ۴۴.۹ درصد هستند. شرکت EDF نیز ۱۲.۵ درصد سهام را حفظ خواهد کرد و شرکت‌های دولتی فرانسوی مانند «فراماتوم» تجهیزات حیاتی هسته‌ای را تأمین خواهند کرد.
بااین‌حال، برخی تحلیلگران تردید دارند که سایزول C بتواند نقش مهمی در کاهش هزینه‌های انرژی مصرف‌کنندگان یا تقویت شبکهٔ انرژی تجدیدپذیر در آیندهٔ نزدیک ایفا کند. چون احتمالاً تا اواخر دههٔ ۲۰۳۰ راه‌اندازی نمی‌شود، تأثیر فوری بر سیستم برق نخواهد داشت و حتی در بهترین حالت همچنان پروژه‌ای بسیار پرهزینه است.
منبع: نیویورک‌تایمز
انتهای پیام/ انرژی
