به گزارش مسیر اقتصاد هند با چالشی ساختاری در حوزه تولید روغن خوراکی روبه‌رو است. تقاضای داخلی با سرعتی چشمگیر در حال افزایش است؛ عواملی چون رشد جمعیت و تغییر الگوهای غذایی این روند را تشدید کرده‌اند. در مقابل، تولید داخلی دانه‌های روغنی نتوانسته همگام با این افزایش تقاضا رشد کند. اگر شرایط کنونی ادامه یابد، هند تا سال ۲۰۴۷ به حدود ۴۶.۵ میلیون تُن روغن خوراکی نیاز خواهد داشت. این شکاف پایدار، در صورت نبود اقدام راهبردی و پایدار، ناگزیر از طریق واردات جبران می‌شود.
بنیاد «کیسان‌ویگیان» در گزارش سفید خود با عنوان «روغن خوراکی – راهبرد تا ۲۰۴۷» تأکید می‌کند که رهبری دولت، حلقه مفقوده‌ای است که می‌تواند اهداف بلندمدت را به نتایج ملموس و پایدار تبدیل کند.
ضرورت مالی و راهبردی
واردات روغن‌های خوراکی هزینه‌ای سنگین بر بودجه تحمیل می‌کند و هند را در معرض ریسک‌های ژئوپلیتیکی و اختلال در زنجیره تأمین قرار می‌دهد. علاوه بر فشار ارزی، این وضعیت به تضعیف ظرفیت فرآوری داخلی، کاهش انگیزه کشاورزان و خطرات تغذیه‌ای بلندمدت منجر می‌شود زیرا چربی‌های ارزان وارداتی جایگزین روغن‌های بومی و سنتی می‌گردند. برای حفظ ثبات اقتصاد کلان و استقلال تغذیه‌ای، دولت مرکزی باید برنامه‌ای یکپارچه و چنددهه‌ای تدوین کند که اهداف مربوط به خرید، پژوهش، سیاست تجاری و سلامت عمومی را با یکدیگر هماهنگ سازد.
سطوح قیمت تضمینی (MSP) پیام‌های روشنی برای کشاورزان و بازار ارسال می‌کند. آخرین جدول قیمت تضمینی برای محصولات منتخب در سال‌های ۲۰۲۴–۲۵ و ۲۰۲۵–۲۶ میزان افزایش و نرخ رشد را نشان می‌دهد و مبنایی مهم برای تحلیل ساختار مشوق‌ها و پوشش خرید تضمینی محسوب می‌شود. اگرچه این تعدیلات مثبت‌اند، اما به تنهایی قادر به تغییر الگوهای تولید نیستند؛ مگر آنکه سازوکارهای خرید، دسترسی به بازار و سیاست‌های تثبیت قیمت تقویت شوند. دولت باید قیمت تضمینی را به بازدهی واقعی تبدیل کند. این هدف از طریق گسترش پوشش خرید تضمینی و ایجاد مراکز خرید منطقه‌ای در کمربندهای اصلی تولید دانه‌های روغنی محقق می‌شود.
معماری اجرایی با زمان‌بندی مشخص
یک برنامه ملی موفق باید بر سه ستون اصلی استوار باشد: درآمد پایدار کشاورزان، افزایش سریع بهره‌وری و راهبرد وارداتی هوشمندانه. در حوزه درآمد، دولت باید اطمینان یابد که خرید بر اساس قیمت تضمینی بخش گسترده‌تری از زمین‌های زیر کشت را شامل می‌شود. همچنین، تشکیل «صندوق تثبیت قیمت» برای حمایت از کشاورزان در برابر شوک‌های جهانی ضروری است.
در زمینه بهره‌وری، سرمایه‌گذاری در پژوهش دانه‌های روغنی، بهبود بذر و توسعه سامانه‌های آبیاری خرد باید با اهداف کمی و مسئولیت‌پذیری شفاف همراه باشد. در بخش تجارت، هند باید چارچوبی پویا برای تعرفه‌های وارداتی ایجاد کند، منابع واردات را متنوع سازد و ذخایر راهبردی از روغن خوراکی برای مدیریت نوسانات قیمتی تشکیل دهد.
دولت باید نهادهای موجود را بازسازی و در صورت لزوم نهادهای جدیدی ایجاد کند. سازمان‌های خرید عمومی و سیستم‌های خرید ایالتی نیازمند نوسازی با سامانه‌های دیجیتال ردیابی و درجه‌بندی هستند.
مدل «کنسرسیوم واردات دولتی و خصوصی» می‌تواند ابزاری مؤثر برای مذاکره قراردادهای بلندمدت و کاهش ریسک قیمتی باشد. همچنین، ایجاد خوشه‌های نوآوری در حوزه تولید روغن خوراکی در مناطق کشاورزی کلیدی می‌تواند پژوهش‌های علمی را به نتایج عملی تبدیل کند. هماهنگی میان وزارتخانه‌های کشاورزی، بازرگانی، بهداشت و دارایی نقشی حیاتی دارد تا سیاست‌ها در تضاد با یکدیگر قرار نگیرند.
روغن خوراکی، دارایی راهبردی اقتصادی و تغذیه‌ای برای هند به شمار می‌رود. اگر این کشور بخواهد تا سال ۲۰۴۷ به اهداف بزرگ تغذیه‌ای و خودکفایی واقعی دست یابد، دولت باید نقش معمار اصلی را بر عهده گیرد. طراحی یک طرح ملی بلندمدت با زمان‌بندی مشخص که سیاست‌های قیمت تضمینی، خرید تضمینی، تحقیق و توسعه، دیپلماسی تجاری و سلامت عمومی را هم‌راستا کند، ضروری است.
منبع: گلوبال آگریکالچر
انتهای پیام/ کشاورزی
