مسیر اقتصاد/ در شرایطی که طرح‌ها و کلان‌پروژه‌های اقتصادی طراحی شده توسط آمریکا، اروپا و بسیاری از کشورهای غرب آسیا در تقابل با چین و در راستای تضعیف اقتصاد چین عمل می‌کنند، ایران کشوری است که با وجود پستی و بلندی و تغییر نگاه‌های سیاسی در بالاترین مناصب سیاسی کشور، همواره ارتباط خود با چین را حفظ کرده و در راستای منافع مشترک دو کشور قدم برداشته است. از سوی دیگر، بخش قابل توجهی از نفوذ بلند مدت و استراتژیک چین در غرب آسیا و اروپا نیز از مسیر ایران و با همکاری ایران محقق خواهد شد.
این پیوند سیاسی-اقتصادی باعث شده تا تضعیف سیاسی-اقتصادی هرکدام از دو کشور ایران و چین بر دیگری اثر قابل توجهی داشته باشد.
راه تضعیف چین از تجزیه ایران می‌گذرد
«دن دایکر»، رئیس مرکز امور خارجی و امنیتی اورشلیم (JCPA)، اخیراً ادعا کرده است که مبارزه علیه ایران فقط یک منفعت اسرائیلی نیست، بلکه یک حرکت استراتژیک درجه یک آمریکایی است. به گفته وی، «رئیس جمهور آمریکا می‌داند که در اینجا یک فرصت طلایی، با هزینه‌ای نسبتاً کم، برای از بین بردن محور چین-روسیه-ایران وجود دارد».
دایکر تأکید می‌کند که «ایران امروز ضعیف‌ترین حلقه در این محور است، در حالی که چین تهدید استراتژیک شماره یک برای ایالات متحده است». و در نهایت نتیجه می‌گیرد که «راه تضعیف چین، ابتدا تجزیه ایران است».
علاوه بر این، متضرر اصلی کشیده شدن جنگ به منطقه خلیج فارس توسط رژیم صهیونیستی و آمریکا، چین است که واردات انرژی‌اش به کشورهای حاشیه خلیج فارس گره خورده است.
نفوذ ایران در منطقه به معنای نفوذ بیشتر چین است
در شرایطی که اتحادیه اروپا با دنبال کردن سیاست کاهش ریسک (De-risking) نسبت به چین، به دنبال ورود بیشتر به کشورهای خاورمیانه و تامین بخشی از نیاز وارداتی خود از طریق کشورهایی به جز چین است و همچنین در شرایطی که پروژه‌های جایگزین «ابتکار کمربند-راه» چین، مانند «آیمک» با همکاری طرف‌های غربی، هند و کشورهای عرب منطقه در حال برنامه‌ریزی است، حضور قدرتمند ایران در منطقه برای چین مزیت دارد.
مزیت ایران و محور مقاومت در این نقش، حضور قدرتمند در مقابل طرح‌های آمریکایی در منطقه و مانع شدن در برابر پیشرفت چنین طرح‌هایی از راه‌های مختلف است. نمونه این حضور را می‌توان در تضعیف معنادار پروژه آیمک مشاهده کرد که بنا بود هند را از طریق مسیر کریدوری کشورهای عربی و رژیم اسرائیل، به اروپا متصل کند.
در چنین شرایطی چین باید بین شرکای خود دست به انتخاب بزند و پای هزینه‌های ناشی از این انتخاب نیز بایستد.
انتهای پیام/ اقتصاد بین‌الملل
