مسیر اقتصاد/ برناردوسکی، نظریه‌پرداز و طراح شهری ایتالیایی، در کتاب اخیر خود اشاره می‌کند، در دهه ۹۰ میلادی، تنها ۷ درصد از مجوزهای ساخت و ساز نیویورک در مرکز شهر صادر می‌شد و ۷۰ درصد آن به حومه‌ها اختصاص داشت. اما پس از ۲۰ سال، این درصدها با توجه به نگرش توسعه مبتنی بر حمل‌ونقل عمومی کاملاً برعکس شده‌اند. همین پدیده در شیکاگو نیز مشاهده می‌شود، جایی که لوپ شهری (منطقه مرکزی) طی دهه گذشته سه برابر شده است. در واقع، حومه‌ها از نظر سطح اجتماعی ساکنانشان تغییر کرده‌اند و امروزه عمدتاً محل سکونت افراد کم‌درآمد یا با درآمد بسیار پایین هستند. برناردوسکی بر نقش مهم طراحی شهری در مدیریت تغییرات اجتماعی تأکید می‌کند، چرا که شهر می‌تواند ابزاری برای حذف یا ایجاد مشارکت اجتماعی باشد.
گسترش شهرها از طریق توسعه بزرگراه‌ها عامل پراکندگی مشاغل در آمریکا
توسعه بزرگراه‌ها در آمریکا موجب رونق ساخت و ساز مسکن در مناطق دور از مراکز شهر می‌شود و همزمان مشاغل کم‌مهارت را از مرکز شهر دور می‌کند. تمرکز بر توسعه برون‌شهری مبتنی بر اتومبیل و بزرگراه‌ها، باعث گسترش بی‌رویه شهرها و پیامدهای منفی اجتماعی و اقتصادی مانند انزوای اجتماعی و عدم دسترسی به مشاغل با درآمد مناسب برای اقلیت‌ها می‌شود.[۱] لذا با هدایت سرمایه‌گذاری‌های عمومی به سمت حمل‌ونقل درون‌شهری و همچنین تشویق توسعه اقتصادی در جوامع شهری، TOD[۲] می‌تواند به عنوان ابزاری برای توسعه پایدار مناطق و روشی برای رفع تبعیض‌های تاریخی در حمل‌ونقل درون‌شهری عمل کند.
توسعه مبتنی بر حمل‌ونقل عمومی رویکردی برای تمرکز مشاغل و جمعیت در مراکز تجاری اداری شهرها
توسعه مبتنی بر حمل‌ونقل عمومی در صدد است با ایجاد محله‌های شهری کاربردی، چند منظوره و با اولویت عابران پیاده، که شامل حمل و نقل، مسکن، مدارس، پارک‌ها و سایر خدمات اجتماعی و اقتصادی است، به نفع گروه‌های مرتبط ذی‌نفع عمل کند. TOD با استفاده از سیستم‌های برنامه‌ریزی پویا، مانند توسعه هوشمند و ساختمان‌های سبز و با فراهم کردن امکان انتخاب شیوه حمل‌ونقل عمومی به جای استفاده از خودرو، با گسترش بی‌رویه شهرها و پراکندگی جمعیت شاغل مقابله می‌کند.
توسعه مبتنی بر حمل‌ونقل عمومی در آمریکا به عنوان ابزاری برای کنترل گسترش بی‌رویه و غیرقابل مدیریت شهرها رونق گرفت. از این رو ایستگاه‌های راه‌آهن به عنوان کانون تراکم شهری جدید و نقاط تجمع استراتژیک برای جامعه در نظر گرفته می‌شدند و فعالیت‌های جدید و ترکیب‌های کاربری به عنوان جاذب‌هایی برای توسعه چندمرکزی و پایدارتر شهری عمل می‌کردند.
توسعه سیستم‌های ریلی حومه‌ای با رویکرد کاهش استفاده از خودروی شخصی ساکنین
TOD با هدایت سرمایه‌گذاری‌ها و بهبود زیرساخت‌های حمل و نقل به سمت مناطق درون‌شهری می‌تواند نابرابری در حمل و نقل را برطرف کند. با این حال، برنامه‌ریزی برای توسعه مبتنی بر حمل‌ونقل عمومی در محله‌های درون‌شهری با چالش‌های متعددی روبرو است. به دلیل وسعت زیاد جوامع شهری، یک رویکرد جامع واحد نمی‌تواند دستورالعمل‌ها و ابزارهای مفیدی برای توسعه آینده منطقه ارائه دهد. لذا افزایش قابل توجه جمعیت در کشورهای در حال توسعه، در دهه گذشته «علاقه دوباره به حمل‌ونقل ریلی و سرمایه‌گذاری در راه‌آهن» را احیا کرده است. این امر در کشورهای در حال توسعه منجر به اختصاص بودجه زیاد به خدمات ریلی شده است، به امید این که طبقه کارمند را جذب و ساکنان حومه را از خودروهایشان دور نگه دارد.[۳]
پینوشت و منابع:
[۱] Sanchez, T.W.; Stolz, R.; Ma, J.S. Moving to Equity: Addressing Inequitable Effects of Transportation Policies on Minorities; The Civil Rights Project at Harvard University: Cambridge, MA, USA, 2003.
[۲] Transit Oriented Development
[۳] Dynamics of Transit Oriented Development, Role of Greenhouse Gases and Urban Environment: A Study for Management and Policy
انتهای پیام/ مسکن
