به گزارش مسیر اقتصاد رونق ساخت مسکن در ایالات متحده پس از جنگ جهانی دوم توسط سرمایه‌گذاری‌های عظیم با تسهیلات مسکن و تامین مالی گسترده دولت برای ایالت‌ها آغاز شد و راه را برای توسعه حومه شهر و توسعه قابل توجه مسکن تک‌خانواری[i] هموار کرد. از این رو در یک بازه زمانی، دسترسی به مسکن به میزان قابل توجهی افزایش یافت. این مقاله به دنبال بررسی این سوال است که در حال حاضر سهم زمین مسکونی برای خانه‌های تک‌خانواری و چندخانواری[ii] در شهرهای آمریکایی به چه نسبتی است؟
الگوهای ساخت مسکن در آمریکا به چه نحوی است؟
در ایالات متحده دو گونه اصلی توسعه مسکن وجود دارد؛
مسکن تک‌خانواری؛ یک واحد مسکونی مستقل است که برای یک خانواده طراحی و ساخته شده است و بعضا در ایران تحت عنوان مسکن ویلایی از آن یاد می‌شود. مسکن تک‌خانواری، خانه رویایی آمریکایی‌ها است که دارای یک حیاط بزرگ و اتاق‌های زیاد است.
مسکن چندخانواری یا متراکم: یک خانه مسکونی دارای بیش از یک واحد مسکونی است. انواع مختلفی از مسکن چندخانواری وجود دارد از جمله: دوبلکس، تریپلکس و چهارپلکس، آپارتمان‌ها، کاندو‌ها[iii]، خانه‌های شهری، خانه‌های ردیفی و غیره.
حومه‌ها و نواحی روستایی به طور کلی تحت سلطه خانه‌های تک خانواری هستند، در حالی که شهرها ترکیبی از هر دو نوع مسکن را در خود جای داده‌اند. به طور معمول، قوانین پهنه‌بندی شهرها (در طرح‌های توسعه شهری مانند طرح جامع) تعیین می‌کند که چه نوع مسکنی می‌تواند در بخش‌های مختلف شهر ساخته شود.
سهم مسکن تک‌خانواری از شهر آمریکایی چقدر است؟
با توجه به ماهیت و نقش شهرها، پهنه‌بندی انواع مسکن نیز در آنها نیز متفاوت است. بر اساس گزارش نیویورک تایمز، ۱۰ نمونه از شهرهای آمریکایی در سطوح جمعیتی مختلف مورد بررسی قرار گرفته‌اند تا مشخص شود ترکیب الگوی سکونت در هر یک از این شهرها به چه نحوی است.
پهنه‌های دارای کاربری مختلط[i] که با رنگ خاکستری در این نقشه‌ها نشان داده شده‌اند، ممکن است علاوه بر کاربری‌های اداری، تجاری و غیره، امکان دارا بودن مسکن را نیز فراهم کنند. همچنین شهرهای مینیاپولیس، واشنگتن، شارلوت، سن خوزه، سیاتل، پورتلند و لس‌آنجلس به ساخت واحدهای مسکونی جانبی[ii] مانند گاراژ آپارتمان‌ها[iii] یا سوئیت‌های کوچک[iv] در برخی از پهنه‌های تک‌خانواری، همراه با محدودیت‌های زیاد مجوز می‌دهند. در برخی از شهرها نیز پهنه‌های مسکونی شامل کاربری‌هایی مانند کلیساها، مدارس، پارک‌ها یا آرامستان‌ها هستند.
پیشنهاد اصلاح پهنه‌بندی شهرها برای مواجهه با کمبود تولید مسکن
همانطور که در تجارب مورد بررسی مشاهده شد به طور متوسط حدود ۷۵ درصد از زمین‌های مسکونی شهرها در سراسر ایالات متحده برای خانه‌های تک‌خانواری مستقل در نظر گرفته شده است یعنی در بیش از دو سوم زمین‌های پهنه مسکونی فقط ساخت خانه تک‌خانواری مجاز است. حال سوال این است که شهرهایی که فاقد زمین کافی برای توسعه محدوده شهر هستند و توسط حومه‌های شهری محاصره شده‌اند، افزایش جمعیت خود را باید در کجا اسکان دهند؟ آیا جمعیت اضافه شده به شهرها می‌تواند فقط در ۲۵ درصد باقیمانده زمین‌های مسکونی ساکن شود؟
در سال ۲۰۱۸، ۸۸ درصد از مسکن‌های جدید شهر سیاتل در محله‌هایی ساخته شدند که فقط ۱۹ درصد از زمین‌های مسکونی شهر را تشکیل می‌دادند. در چنین حالتی فقط بخش‌های خاصی از شهر رشد می‌کنند و محله‌های تک‌خانواری تقریبا هیچ رشد جمعیتی را جذب نمی‌کنند. در عین حال محلات دارای مسکن چندخانواری با تراکم قابل ملاحظه و رشد دیوانه کننده‌ای مواجه خواهند شد. از طرفی وقتی مقدار بسیار زیادی از زمین‌های مسکونی به خانه‌های تک خانواری بزرگ محدود شود ساخت مسکن چندخانواری، آپارتمان‌ها و سایر گزینه‌های مسکن غیرممکن است و موجب کمبود تولید مسکن خواهد شد.
از همین رو برخی ایالت‌ها در آمریکا پیشنهاد اصلاح پهنه‌بندی تک‌خانواری را برای رفع کمبود مسکن تصویب کرده‌اند. به طور مثال ایالت کالیفرنیا اکنون مجوز ساخت خانه‌های دوبلکس را در محله‌های تک خانواده اعطا می‌کند. بر اساس لایحه ۹ سنای کالیفرنیا، مالکان می‌توانند زمین‌های خود را به دو قسمت تقسیم کنند و حتی تا چهار خانه در ملک خود بسازند. همچنین بر اساس لایحه ۱۰ سنا، توسعه‌دهندگان می‌توانند تا ۱۰ واحد را در یک زمین تک‌خانواری در مناطق گره‌های حمل‌ونقل شهری بسازند، در صورتی که حوزه قضایی محلی آن را تأیید کند.
پینوشت
[i] Mixed-use zones
[ii] accessory dwelling units
[iii] garage apartments
[iv] in-law suites
[i] Single Family Dwelling (SFD)
[ii] Multiple Family Dwellings (MFD)
[iii] کاندو یا کاندومینیوم یک مجتمع آپارتمانی بزرگ است که از واحدهای جداگانه تشکیل شده و هر واحد دارای مالکیت جداگانه است.
منبع nytimes.com
انتهای پیام/ مسکن
