به گزارش مسیر اقتصاد تعهد اخیر تایلند نسبت به تکمیل راه آهن پرسرعت تایلند-چین، احتمالا به توسعه کشور آسیای جنوب شرقی به دور از سال‌ها بی‌ثباتی سیاسی ناشی از مداخلات غرب، منجر شود. البته اظهارات مقامات تایلندی، موجی از محکومیت را از سوی کارشناسان غربی در واشنگتن، لندن و بروکسل برانگیخت که در راستای حفظ سلطه بر آسیا و تبدیل آسیای جنوب شرقی به یک جبهه متحد علیه چین است. در این میان، تایلند گام‌های نهایی را برای تکمیل این پروژه و دیگر پروژه‌های بلندپروازانه مشترک با چین برمی‌دارد، در مقابل ایالات متحده و شبکه گسترده گروه‌های مخالف سیاسی آن در داخل و خارج تایلند تلاش می‌کنند این پروژه‌ها را متوقف و دولت را ضعیف نشان دهند.
مزایای راه آهن پرسرعت برای اقتصاد تایلند
اخیرا، نخست‌وزیر تایلند، سرتا تاویسین، بر اهمیت پروژه راه‌آهن سریع‌السیر برای توسعه منطقه تاکید و برنامه‌های خود برای سرعت بخشیدن به آن را اعلام کرده است. سرتا گفت: «لجستیک یکی از موضوعات مهم تایلند در رابطه با همکاری BRI است و از همین روی، تایلند ارتباط بین راه آهن داخلی خود و راه آهن چین-لائوس به عنوان یک پروژه شاخص BRI، تقویت خواهد کرد.» این کشور از راه آهن سریع السیر لائوس-چین که قبلاً تکمیل شده بود، بهره بسیاری برده است؛ زیرا به عنوان مسیر جدیدی برای محصولات تایلندی جهت رسیدن به بازارهای چین عمل می‌کند. در حال حاضر، تایلند کالاهای خود را از طریق شبکه‌های راه آهن و جاده‌ای موجود، به مرز لائوس منتقل می‌کند. تکمیل یک راه‌آهن پرسرعت در داخل تایلند، جابجایی کالاها و افراد را بین تایلند و همسایگانش، همچنین در خود تایلند افزایش می‌دهد.
اتصال راه‌آهن پرسرعت به شبکه گسترده راه‌آهن سریع‌السیر داخلی چین به این معنی است که تعداد بیشتری از گردشگران چینی نه تنها به بانکوک، بلکه به شهرهای بیشتری سفر خواهند کرد. مناطق دورافتاده تایلند تاکنون برای اکثر گردشگران نسبتاً غیرقابل دسترس است. در گذشته، مزایای شبکه راه آهن سریع السیر برای توسعه اقتصادی چین ثابت شده و اکنون، گسترش آن در سراسر آسیای جنوب شرقی به معنای به اشتراک گذاشتن مزایای آن در فراتر از مرزهای خود چین است.
همکاری آسیایی، برتری غرب را تضعیف می‌کند
باوجود تمایل تایلند برای گسترش همکاری‌های سودمند با چین و سایر کشورهای منطقه، نشریات غربی استدلال می‌کنند که اگر این پروژه و پروژه‌های دیگر توسعه یابند، «پیامدهای» جدی برای نفوذ غرب دارد. در حالی که هدف این پروژه تحریک رشد اقتصادی و توسعه منطقه‌ای است، نگرانی‌های قابل توجهی برای غرب ایجاد کرده است. آنها از تعمیق همکاری تایلند با چین و افزایش ادغام در نتیجه با همسایه جنوبی نگران هستند. استدلال آنها شامل نگرانی در مورد تأثیرات احتمالی بر حاکمیت ملی تایلند، تردید در مورد ضرورت پروژه به دلیل اتصال ریلی موجود به نونگ خای و نگرانی در مورد مشارکت مالی شرکای خارجی، به ویژه چین است که می‌تواند منجر به انباشت بدهی و آسیب پذیری‌های اقتصادی شود.
در حالیکه آنها از بیان آشکار و دلیل واقعی نگرانی غرب خودداری می‌کنند. غرب که در مقطعی بیشتر جنوب شرق آسیا را مستعمره خود کرده بود، ظهور چین و کلا آسیا را به عنوان بسته شدن پنجره فرصت برای تثبیت مجدد برتری غرب بر منطقه می‌بیند. همکاری تایلند با چین و ایجاد زیرساخت‌های ملموس، وابستگی تهدیدآمیزی برای تایلند ایجاد نمی‌کند، اما آسیب پذیری آن را در برابر فشار آمریکا و اروپا کاهش می‌دهد. این همکاری همچنین احتمال مهار موفقیت آمیز چین و سایر کشورهای آسیایی توسط ایالات متحده را کاهش می‌دهد. البته غربی‌ها به سختی می‌توانند این را آشکارا بیان کنند. سیاستگذاران و مفسران غربی در عوض نگرانی‌های «زیست‌محیطی و اجتماعی» را بهانه‌ای برای مخالفت و ممانعت از چنین پروژه‌هایی عنوان می‌کنند. دولت‌های غربی نیز از چنین بهانه‌هایی برای سازماندهی اعتراض‌ها و ایجاد مخالفت علیه چنین پروژه‌هایی از طریق «سازمان‌های غیردولتی» با حمایت آمریکا و اروپا و احزاب اپوزیسیون سیاسی مورد حمایت غرب استفاده می‌کنند.
ایالات متحده در مسیر انزوای جهانی
در مجموع، ایالات متحده و نیروهای نیابتی آن همکاری با چین و ساخت راه آهن سریع السیر را تهدیدی واقعی برای تایلند نمی‌دانند، بلکه در مقابل، تهدیدی برای نفوذ واشنگتن بر تایلند و بقیه منطقه می‌دانند. بدون توانایی تصرف و کنترل سیاسی تایلند و بقیه آسیای جنوب شرقی، ایجاد یک جبهه متحد علیه چین بعید بوده و تداوم برتری آمریکا در آسیا غیرممکن می‌شود. شاید ایالات متحده هنوز بتواند برخی از کشورها آسیایی (مثلاً فیلیپین) را از نظر سیاسی به تصرف خود درآورد، اما بسیاری از کشورهای دیگر فرصتی به دست می‌آورند تا برای همیشه از زیر سایه فشار و کنترل ایالات متحده خارج شوند. تایلند، از طریق پروژه‌هایی مانند راه آهن سریع السیر چین، چنین فرصتی خواهد داشت. تا زمانی که ایالات متحده سیاست خارجی خود را برای همکاری واقعی با سایر کشورها تغییر ندهد، همچنان با جهانی روبرو خواهد شد که مشتاق همکاری با دیگران از جمله چین است و ایالات متحده را در این فرآیند منزوی می‌کند.
منبع: نشریه چشم انداز جدید شرقی
انتهای پیام/ حمل و نقل
