به گزارش مسیر اقتصاد به نقل از عیارآنلاین، امروزه ترانزیت کالا به دلیل ارزش افزوده بالا و بازگشت سریع سرمایه به عنوان یک منبع درآمدی مطمئن مورد توجه کشورها قرار گرفته است و کشورها به صورت رقابتی در این عرصه تلاش می‌کنند. کشور ایران به دلیل موقعیت جغرافیایی و ژئوپلیتیکی مناسب، به‌عنوان یک مسیر ترانزیتی همواره مورد توجه کشورهای مختلف قرار گرفته است.
در جنوب ایران، خلیج فارس قرار دارد که کشورهای عمده تولید‌کننده نفت جهان را در خود جای داده است و گلوگاه انرژی جهان محسوب می‌شود. در شمال ایران، دریای خزر قرار دارد که بهترین پل ارتباطی بین کشورهای حاشیه دریای خزر است. از سوی دیگر، ایران از غرب و شرق با کشورهای عراق، ترکیه، پاکستان و افغانستان مرز مشترک زمینی دارد. ارتباط ایران با ۱۵ کشور همسایه از طریق مرزهای آبی و خاکی که عمدتاً کشورهای پرجمعیت هستند، می‌تواند زمینه‌های صادرات محصولات ایرانی و در کنار آن به دست آوردن درآمدهای حاصل از ترانزیت و گمرک را فراهم کند.
مزیت‌های ترانزیت کالا از طریق ایران
قرار گرفتن در مسیر کریدورهای ترانزیتی شمال-جنوب و برقراری ارتباط ترانزیتی با کشور روسیه و کشورهای اروپای شرقی، مرکزی، شمالی، آسیای میانه و قفقاز از یک سو و آسیای جنوبی، جنوب شرقی، خاور دور، اقیانوسیه و کشورهای حاشیه خلیج فارس از جمله مزیت‌های برجسته جغرافیایی ایران محسوب می‌شود.
برقراری ارتباط ترانزیتی افغانستان وآسیای میانه ازطریق محور ترانزیتی شرق کشور (چابهار-میلک) و قرارگرفتن در مرکزیت جغرافیایی کشورهای عضو سازمان همکاری‌های اقتصادی اکو؛ این فرصت را برای ایران فراهم آورده است تا ضمن ایفای نقش فعال در برقراری ارتباط تجاری و اقتصادی بین کشورهای عضو اکو، بتواند در چارچوب همکاری‌ها و موافقتنامه‌های مختلف تجاری، در زمینه ترانزیت کالاهای صادراتی و وارداتی کشورهای عضو نیز به ایفای نقش بپردازد. بسیاری از کارشناسان معتقدند، مسیر ایران قابلیت عبور دادن ده‌میلیون تن بار در سال را دارد که ارزآوری ۳۰میلیارد دلاری را به همراه خواهد داشت.
زیرساخت‌های حمل‌ونقلی، مهمترین پیش‌نیاز ترانزیت
افزایش کمی و کیفی تجهیزات حمل‌ونقلی، توسعه ظرفیت‌های جدید در زیرساخت‌ها و ناوگان ریلی، جاده‌ای، حمل‌ونقل دریایی و تجهیزات تخلیه و بارگیری در بنادر کشور، تکمیل شبکه‌های بزرگراهی و آزادراهی کشور، حمایت از بخش خصوصی برای نوسازی ناوگان و توسعه حمل‌ونقل ترکیبی و در نهایت، تجهیز و ارتقاء پایانه‌ها باربری و سیستم‌های گمرکی، از جمله مهمترین پیش‌نیازها برای توسعه حمل‌ونقل ترانزیتی است.
راهکارهای توسعه حمل‌ونقل ترانزیتی
توسعه زیر بناها و اتصال گسست‌ها و تکمیل شبکه ترانزیت، ارائه سرویس‌های مناسب خدمات حمل‌ونقلی، اتخاذ سیاست تعرفه‌ای متناسب با شرایط، بازنگری و ایجاد ساختار و تشکیلات متناسب با اهداف کلان، انجام مطالعه منسجم بازارهای منطقه و جهان، شناخت شرایط و وضعیت حمل‌ونقل کریدورهای رقیب، حضور فعال در سمینارها و همایش‌ها و بازارهای منطقه‌ای، ارتباط مؤثر با صاحبان کالا و شناسایی نیازهای آنان جهت انتقال بار، شناساندن پتانسیل و ظرفیت راه‌آهن ایران، اولویت‌بندی سیاست‌های تجاری متناسب با شرایط بازار ازجمله راهکارهای پیشنهادی در جهت توسعه حمل‌ونقل ترانزیتی هستند.
با توجه به وجود پتانسیل‌های فراوان طبیعی ایران برای حمل‌ونقل ترانزیتی، سرمایه‌گذاری در این بخش و توسعه آن دارای اهمیت فراوانی است. سرمایه‌گذاری در این بخش ضمن ایجاد اشتغال برای جوانان کشور، زمینه صادرات کالا و ارزآوری برای کشور را به همراه خواهد داشت؛ به همین دلیل، انتظار می‌رود مسئولین امر به این مسئله توجه کنند و در سیاست‌گذاری‌های خود اولویت زیادی به آن بدهند.
به گزارش مسیر اقتصاد به نقل از عیارآنلاین، امروزه ترانزیت کالا به دلیل ارزش افزوده بالا و بازگشت سریع سرمایه به عنوان یک منبع درآمدی مطمئن مورد توجه کشورها قرار گرفته است و کشورها به صورت رقابتی در این عرصه تلاش می‌کنند. کشور ایران به دلیل موقعیت جغرافیایی و ژئوپلیتیکی مناسب، به‌عنوان یک مسیر ترانزیتی همواره مورد توجه کشورهای مختلف قرار گرفته است.
در جنوب ایران، خلیج فارس قرار دارد که کشورهای عمده تولید‌کننده نفت جهان را در خود جای داده است و گلوگاه انرژی جهان محسوب می‌شود. در شمال ایران، دریای خزر قرار دارد که بهترین پل ارتباطی بین کشورهای حاشیه دریای خزر است. از سوی دیگر، ایران از غرب و شرق با کشورهای عراق، ترکیه، پاکستان و افغانستان مرز مشترک زمینی دارد. ارتباط ایران با ۱۵ کشور همسایه از طریق مرزهای آبی و خاکی که عمدتاً کشورهای پرجمعیت هستند، می‌تواند زمینه‌های صادرات محصولات ایرانی و در کنار آن به دست آوردن درآمدهای حاصل از ترانزیت و گمرک را فراهم کند.
مزیت‌های ترانزیت کالا از طریق ایران
قرار گرفتن در مسیر کریدورهای ترانزیتی شمال-جنوب و برقراری ارتباط ترانزیتی با کشور روسیه و کشورهای اروپای شرقی، مرکزی، شمالی، آسیای میانه و قفقاز از یک سو و آسیای جنوبی، جنوب شرقی، خاور دور، اقیانوسیه و کشورهای حاشیه خلیج فارس از جمله مزیت‌های برجسته جغرافیایی ایران محسوب می‌شود.
برقراری ارتباط ترانزیتی افغانستان وآسیای میانه ازطریق محور ترانزیتی شرق کشور (چابهار-میلک) و قرارگرفتن در مرکزیت جغرافیایی کشورهای عضو سازمان همکاری‌های اقتصادی اکو؛ این فرصت را برای ایران فراهم آورده است تا ضمن ایفای نقش فعال در برقراری ارتباط تجاری و اقتصادی بین کشورهای عضو اکو، بتواند در چارچوب همکاری‌ها و موافقتنامه‌های مختلف تجاری، در زمینه ترانزیت کالاهای صادراتی و وارداتی کشورهای عضو نیز به ایفای نقش بپردازد. بسیاری از کارشناسان معتقدند، مسیر ایران قابلیت عبور دادن ده‌میلیون تن بار در سال را دارد که ارزآوری ۳۰میلیارد دلاری را به همراه خواهد داشت.
زیرساخت‌های حمل‌ونقلی، مهمترین پیش‌نیاز ترانزیت
افزایش کمی و کیفی تجهیزات حمل‌ونقلی، توسعه ظرفیت‌های جدید در زیرساخت‌ها و ناوگان ریلی، جاده‌ای، حمل‌ونقل دریایی و تجهیزات تخلیه و بارگیری در بنادر کشور، تکمیل شبکه‌های بزرگراهی و آزادراهی کشور، حمایت از بخش خصوصی برای نوسازی ناوگان و توسعه حمل‌ونقل ترکیبی و در نهایت، تجهیز و ارتقاء پایانه‌ها باربری و سیستم‌های گمرکی، از جمله مهمترین پیش‌نیازها برای توسعه حمل‌ونقل ترانزیتی است.
راهکارهای توسعه حمل‌ونقل ترانزیتی
توسعه زیر بناها و اتصال گسست‌ها و تکمیل شبکه ترانزیت، ارائه سرویس‌های مناسب خدمات حمل‌ونقلی، اتخاذ سیاست تعرفه‌ای متناسب با شرایط، بازنگری و ایجاد ساختار و تشکیلات متناسب با اهداف کلان، انجام مطالعه منسجم بازارهای منطقه و جهان، شناخت شرایط و وضعیت حمل‌ونقل کریدورهای رقیب، حضور فعال در سمینارها و همایش‌ها و بازارهای منطقه‌ای، ارتباط مؤثر با صاحبان کالا و شناسایی نیازهای آنان جهت انتقال بار، شناساندن پتانسیل و ظرفیت راه‌آهن ایران، اولویت‌بندی سیاست‌های تجاری متناسب با شرایط بازار ازجمله راهکارهای پیشنهادی در جهت توسعه حمل‌ونقل ترانزیتی هستند.
با توجه به وجود پتانسیل‌های فراوان طبیعی ایران برای حمل‌ونقل ترانزیتی، سرمایه‌گذاری در این بخش و توسعه آن دارای اهمیت فراوانی است. سرمایه‌گذاری در این بخش ضمن ایجاد اشتغال برای جوانان کشور، زمینه صادرات کالا و ارزآوری برای کشور را به همراه خواهد داشت؛ به همین دلیل، انتظار می‌رود مسئولین امر به این مسئله توجه کنند و در سیاست‌گذاری‌های خود اولویت زیادی به آن بدهند.
اكنون سالانه بيش از ده ميليون تن بار ترانزيتي از كشور ما عبور مي كند و ظرفيت بالقوه براي ترانزيت كشور ما با عنايت به حجم تبادلات تجاري در كريدورهايي كه كشور ما در آن قرار گرفته است در پژوهشهاي مختلف حدود ۵۰ تا ۱۰۰ ميليون تن برآورد شده است. مقدار درآمد ترانزيت بازاي هر تن محل بحث است كه برخي آن را حدود ۵۰ دلار و برخي آن را ۲۰۰ دلار و برخي ديگر ارقام بالاتري اظهار مي كنند. (به نظر بنده رقم حدود ۵۰ دلار درست است.)
تمام درآمد ترانزيت سود نيست زيرا ترانزيت هزينه هايي را هم در پي دارد و افراد صاحبنظر حدود ۵۰ تا ۷۰ درصد درآمد را بابت هزينه منظور و حدود ۳۰ تا ۵۰ درصد درآمد را سودآوري تلقي مي كنند.
من هم فکر میکنم در بیان این مباحث باید بیشتر دقت کرد و دقیق تر محاسبه کرد