به گزارش مسیر اقتصاد پس از افشای جاسوسی آمریکا از داده‌های سوئیفت، اتحادیه اروپا سوئیفت را به دو قسمت اروپایی و آمریکایی بازمعماری نمود تا بدین طریق از قرارگیری داده‌های مالی خود در اختیار آمریکا جلوگیری کند.
اما کشور آمریکا جهت دسترسی دوباره به داده‌های مورد نیاز خود در سوئیفت اروپا، اقدام به توافقی مشروط (توافق آتلانتیک) با اتحادیه اروپا نمود. طبق این توافق مقرر شده بود تا آمریکا فقط به داده‌های محدود و مرتبط با ردیابی تأمین مالی تروریسم دسترسی پیدا کند.
هرچند طبق توافق مذکور باید درخواست‌های آمریکا به صورت دقیق و با هدف دسترسی به داده‌های ردیابی تروریستی صورت می‌گرفت، اما آمریکا همچنان بوسیله درخواست‌های غیر واضح و همکاری با نهادهای نظارتی اروپا داده‌های سوئیفت را به صورت انبوه در اختیارش می‌گرفت.
جستجوی پیشرفته و خاص وزارت خزانه‌داری آمریکا روی داده‌های مالی سوئیفت
مقامات ایالات متحده در استفاده از داده‌های سوئیفت، بلافاصله اطلاعات جمع‌آوری شده مربوط به یک مظنون خاص را مورد هدف قرار نمی‌دادند. مقامات ابتدا اطلاعات انبوهی از پیام‌های سوئیفت را در ارتباط با یک مظنون و منطقه جغرافیایی خاص (به طور متوسط یک‌ماه) درخواست می‌کردند. سپس طیف گسترده‌ای از این پیام‌ها را به پایگاه جستجوگر داده‌های وزارت خزانه‌داری آمریکا ارسال می‌کردند. در نهایت تحلیلگران TFTP آمریکا از ابزارهای خود برای جستجوهای خاص در مقیاس بزرگ استفاده نموده تا پیام‌های مربوط به سوئیفت را باز کنند.
برنامه TFTP یک مفهوم خاصی از جاسوسی را نشان می‌دهد که متفاوت از جاسوسی معمولی است؛ این برنامه مستلزم نظارت شدید گروه‌های کوچکی از افراد است که از ابزارهای انسانی استفاده می کردند. TFTP اطلاعات انبوه جاسوسی را از طریق پایگاه داده‌ها و ارتباطات بین المللی جمع‌آوری می‌کرد.
این نوع جاسوسی شامل برنامه‌های امنیتی با قابلیت مشاهده اطلاعات برای استخراج داده‌های مورد نیاز از علائم الکترونیکی که مربوط به زندگی روزمره افراد است، می‌شود. همچینین شامل ابزارهای کامپیوتری برای جمع‌آوری، فیلتر کردن، پردازش، به اشتراک گذاری و انتشار این اطلاعات می‌شود.
عنوان «جستجوی هدفمند» به جای «جاسوسی انبوه» توسط آمریکا
به طور کاملا متناقض، جاسوسی انبوه به شکل رسمی به عنوان جستجوهای هدفمند توجیه شده است. نمایندگان وزارت خزانه‌داری آمریکا به طور مداوم ادعا می‌کردند که داده‌های ارائه شده توسط سوئیفت تنها برای استخراج اطلاعاتی که به تحقیقات تروریستی منتهی می‌شود، مورد استفاده قرار دادند.
از طرفی نیز آمریکا مدعی شد که از سال ۲۰۰۶ به بعد هیچ تحقیقی بر روی داده‌ها صورت نگرفته است مگر اینکه تحلیلگران TFTP با توجه به اطلاعات قبلی، رابطه‌ای میان موضوع جستجو و تروریسم پیدا کرده باشند.
اما سؤال مهم این است که چه کسانی و چگونه توسط سازمان‌های آمریکایی به عنوان افراد مرتبط با تروریسم تعریف شده‌اند؟ تجزیه و تحلیل شبکه‌ای داده های این افراد چگونه انجام می‌شود؟ تا چه اندازه (عمق) تحلیلگران TFTP روابط مالی سایر افراد را که با مظنونین ارتباط دارند مورد بررسی قرار می‌دهند؟
دسترسی آمریکا به حجم بالای داده های سوئیفت
با توجه به دوره سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۶ نمایندگان خزانه‌داری آمریکا بیان کردند که تحلیلگران TFTP فقط کمتر از یک درصد از داده‌های سوئیفت را مورد بررسی قرار داده‌اند. آن‌ها بر اساس این درصد بسیار کم می‌خواستند بیان کنند که برنامه TFTP یک برنامه نظارت هدفمند است که بر مبنای ارتباطات قبلی تروریستی استوار است.
با اینحال این آمار اعلام شده باید در رابطه با کل پیام‌های جمع‌آوری شده در نظر گرفته شود تا تصویر واضح‌تری از محدوده پردازش داده‌های سوئیفت توسط برنامه TFTP ارائه شود.
اگرچه از سال ۲۰۰۱ هیچ تصویر مشخصی از سوی مقامات آمریکایی ارائه نشده است، اما مقامات سوئیفت تأیید کردهند که ۶۴ درخواست توسط آمریکا را در طی این ۵ سال دریافت کرده‌اند. هر درخواست چندین هفته و چندین منطقه جغرافیایی را شامل می‌شود.
با ترافیک روزانه سوئیفت که بیش از ۱۰ میلیون پیام را شامل می‌شود، می‌توان به راحتی تخمین زد که مقامات اوفک چند صد میلیون پیام را طی مدت مذکور جمع‌آوری کرده‌اند. در نتیجه این نشان می‌دهد که حجم زیادی از داده‌های مالی در دسترس آمریکا قرار گرفته است و کماکان این مسئله ادامه داد. لذا آمریکا طبق اطلاعات قبلی هنوز هم از داده‌های مالی اشخاص مختلف بهره‌برداری می‌کند.
منبع: دانشگاه پیتسبرگ
