مسیر اقتصاد/ در یادداشت قبل به جایگاه تامین مالی جمعی در بازارهای مالی و کارکرد آن در جبران کارکرد سایر بسترها و واسطه های مالی در بازار پول و سرمایه اشاره شد.
بر این اساس باتوجه به هدف و موضوع تخصیص منابع حاصله از تامین مالی، میتوان تامین مالی جمعی را به ۵ دسته اهدا، جایزه، وام دهی، سهامداری و مشارکت تقسیم بندی کرد.
در این یادداشت بر آنیم تا با استراتژی های متداول در بکارگیری هریک از ۵ روش مذکور آشنا شویم:
۱- روش تامین مالی منعطف یا (KIA (Keep It All:
در این روش، اگرچه در ابتدای شروع تامین مالی به کسانی که در طرح مورد نظر سرمایه گذاری می کنند، گفته می شود که طرح به چه میزان سرمایه نیازمند است ولی درصورتیکه مبلغ مورد نظر به صورت کامل حاصل نشد، اینگونه نخواهد بود که اجرای طرح ملغی گردد.
بعبارت دیگر با هر میزان وجه که جمع آوری شده، حامی و کسی که مجری طرح است، ملزم به اجرای طرح متناسب با مبلغ گردآوری شده خواهد بود.
بیشترین کاربردی که این روش تاکنون داشته است، در امور خیریه ای بوده که موضوع عام داشته است. برای مثال، خیریه ای با اطلاعیه تامین مالی ۵ میلیون تومان جهت اطعام ایتام فراخوان کرده است، حال اگر پس از گذشت مدت تعیین شده جهت جمع آوری وجوه مبلغ ۳ میلیون تومان گردآوری شد، در این زمان، طرح اطعام منتفی نشده و خیریه بعنوان مجری طرح ملزم خواهد بود در حد ۳ میلیون تومان اقدام به تهیه غذا و توزیع آن کند.
۲- روش تامین مالی ثابت یا AON (All or Nothing):
در این روش تا زمانی که کل مبلغ مورد نظر تادیه نشود، وجوه گردآوری شده به مجری طرح منتقل نمی گردد. این استراتژی بیشتر در امور مشارکتی و سهامداری و به طور کلی طرح هایی که از ماهیت انتفاعی برخوردارند، استفاده می گردد. چرا که باتوجه به مطالعات امکان سنجی که قبل از اجرای پروژه صورت گرفته است، مبلغ مورد نیاز جهت شروع و اجرای طرح مشخص گردیده و درصورتیکه این مبلغ تادیه نشده و در حین اجرا، پیمانکار دچار کمبود نقدینگی گردد، امکان متوقف شدن طرح نیز وجود دارد که این ریسک، زیان بالقوه ای را به سرمایه گذاران متحمل خواهد کرد.
در پایان لازم به ذکر است که اگرچه ناظر به موضوعات مختلفی که در جامعه نیاز به تامین مالی وجود دارد و در تامین مالی جمعی با دسته بندی های مختلفی که برای آنها بوجود آمده، سعی در پاسخگویی به آن دارد، لکن استراتژی های متفاوتی در هریک از گروه بندی های مذکور بکار گرفته می شود و با ایجاد این تنوع در کانال های تامین مالی و استراتژی های مربوط به هریک، سطح گسترده تری از نیازهای جامعه پوشش داده می شود.
البته باتوجه به تجربه جهانی موجود، بیشترین استفاده از دو استراتژی گفته شده در متن، مربوط به استراتژی تامین مالی ثابت (AON) بوده است، چرا که امکان برنامه ریزی برای طرح و نظارت بر تخصیص منابع گردآوری شده توسط سرمایه گذاران که باید طبق طرح امکان سنجی قبلی (Feasible study research) باشد را بیشتر می کند و بعبارت دیگر، بیشترین انگیزه را برای سرمایه گذار و پیمانکار خواهد داشت.
