مسیر اقتصاد/ برنامه‌های توسعه، به‌منظور تاثیرگذاری و ایجاد تغییر و بهبود در زندگی مردم که متضمن ارتقای منابع، فرصت‌ها و توانمندی آحاد افراد جامعه و نیز بهبود در استانداردها و کیفیت زندگی است، نوشته می‌شوند. آنها مبتنی‌‌بر سیاست‌هایی هستند که در قالب‌های انضمامی‌تر، اهداف معین و مواد قانون برنامه که مبنای برنامه‌ها و طرح‌های اجرایی هستند، بروز می‌یابند.
مدل برنامه‌نویسی اقتصادی در ایران اشتباه است
طراحی برنامه‌های توسعه بر اساس مدل‌هایی كه آينده را ادامه گذشته می‌دانند یا مدل‌هایی که بدون در نظر گرفتن تمام سناریوهای ممکن مقادير متغيرهای اساسی برنامه توسعه را به صورت اعدادی ثابت، برآورد می‌کنند و سپس در فرآيندی آنها را در قالب برنامه توسعه به قانون تبديل می‌كنند، فاقد کارایی است.
در واقع مدل برنامه‌نویسی در ایران مشکل دارد و با مدل برنامه‌نویسی در تمام دنیا اعم از قدرت‌های شرقی و غربی یا کشورهای دیگر متفاوت است. برنامه‌های کشور بیش از آنکه برنامه باشد تبیین آرزوها با ذکر اعداد و ارقام است. به طور مثال در ایران ابتدا نرخ رشد ۸ درصد را می‌نویسند بعد امکانات داخلی را در نظر می‌گیرند و از این نقطه به میزان مشارکت خارجی می‌رسند.
برنامه هفتم توسعه باید واقعی و حاوی سناریوهای مختلف باشد
این مدل برنامه‌نویسی ماشینی در هیچ کجای دنیا مورد استفاده نیست. در صورتی که همه جای دنیا برعکس عمل می‌کنند، به طوری که سناریوهای خوشبینانه و بدبینانه طراحی می‌کنند، برنامه‌های عملیاتی در هر چند حالت را تدوین می‌کنند و در پایان به نرخ‌های پایه می‌رسند.
بنابراین در موضوع برنامه هفتم توسعه هنوز باید روی روش و شیوه کار شود و اقناع عمومی صورت پذیرد که برنامه باید واقعی و حاوی سناریوهای مختلف با ایجاد نقشه راه‌های زمان‌بندی شده برای هر دستگاه و مجموعه باشد. برنامه در این حالت چون دارای سناریوهای مختلف است باید در بازه‌های زمانی مشخص برای تعیین تکلیف مجدد دستگاه‌ها مورد ارزیابی قرار گرفته و سناریوی غالب برای پیگیری به دستگاه‌ها تکلیف شود.
اگر بتوان به چنین کارکردی نزدیک شد آن وقت می‌توان به تدریج برنامه را به محملی برای اجرای سیاست‌های کلی بررسی شده توسط دولت، پژوهشگران و حتی بخش خصوصی تبدیل کرد.
انتهای پیام/ دولت و حکمرانی
