به گزارش مسیر اقتصاد در هفته پایانی تیرماه ۱۴۰۰، درگیری مجدد مرزی میان نیروهای نظامی آذربایجان و ارمنستان این بار در نزدیکی نخجوان از سر گرفته شده است. سایت خبری JAMnews (رسانه یکپارچه روزنامه نگاران سراسر قفقاز) در گزارشی، به تحلیل انگیزه جمهوری آذربایجان از ادامه دادن درگیریها در این منطقه پرداخته است.
محل درگیریهای اخیر دو کشور، بخش یراسخ استان آرارات در غرب ارمنستان است. آخرین مرحله از جنگِ سال گذشته دو کشور جمهوری آذربایجان و ارمنستان نیز در همین منطقه اتفاق افتاد و با ساقط شدن یک هلیکوپتر روسیه به دست نیروهای آذربایجان در آبان ۱۳۹۹، روسیه طرفین درگیری را به پای میز صلح کشاند. در هفته گذشته ارمنستان مدعی شده از پیشروی نیروهای ارتش آذربایجان در این منطقه به وسیله خودروهای مهندسی و زرهی جلوگیری کرده است.
به گفته این گزارش، بخش یراسخ یک منطقه کلیدی است که اتصال شمال و جنوب ارمنستان را فراهم میکند. ارمنستان سالهاست که نتوانسته از مزیت منطقهای خود برای ترانزیت استفاده کند و در نوعی محاصره قرار دارد. اما حال که در چارچوب پروژه استراتژیک کریدور شمال – جنوب این فرصت را به دست آورده که تجارت خود را تقویت کند، آذربایجان درصدد است با ایجاد ناامنی در منطقه کلیدی یراسخ این فرصت را از رقیب سنتی خود بگیرد.
این گزارش در ادامه به مصاحبه با یک کارشناس سیاسی مسائل ارمنستان پرداخته است. به گفته دکتر واهه داوتیان، استاد دانشگاه ایروان، ایجاد ناامنی برای ارمنستان میتواند از دو طریق به تقویت کریدور شرق – غرب که متصلکننده باکو به ترکیه است بینجامد:
این استاد دانشگاه در ادامه، به سفر اخیر محمدجواد ظریف به ایروان و مذاکرات برای برقراری خط آهن ایران – نخجوان – ارمنستان – گرجستان پرداخته است. شش ماه بعد از پایان یافتن جنگ ۴۴ روزه میان جمهوری آذربایجان و جمهوری ارمنستان، ظریف به این دو کشور سفر کرد و طی آن رایزنیهایی درباره خط آهن مذکور انجام داد. سه کشور ایران، ارمنستان و گرجستان مدتهاست قصد دارند ارتباط ریلی خود را از طریق مسیر تهران – جلفا – یراسخ – ایروان – تفلیس برقرار کنند. علاوه بر این، جاده بین المللی شمال به جنوب (بزرگراه ایروان – مغری – ایران) نیز از یراسخ عبور میکند و در صورت تحولات نامطلوب، ارتباط ارمنستان با ایران قطع خواهد شد. این در حالی است که پدید آمدن این مسیر عمودی به لحاظ سیاسی و خصوصا اقتصادی، به ضرر دو دولت آذربایجان و ترکیه است و با منافع آنها در برقراری مسیرهای افقی تعارض دارد.
موقعیت مناسب ریلی و جادهای و دسترسی ایران به سواحل طولانی در خلیج فارس، دریای عمان، دریای مکران و سواحل دریای خزر موجب شده تا جایگاه کشور در اتصال بازارهای شرق آسیا و شمال اروپا غیر قابل چشمپوشی باشد. از همین رو کریدور شمال – جنوب در شهریور ماه ۱۳۷۹ توسط سه کشور ایران، روسیه و هند به منظور بهبود مناسبات تجاری و گسترش همکاریهای حمل و نقلی بین اعضا تشکیل شد و با پذیرش اعضای جدیدی از جمله آذربایجان و ارمنستان به کار خود ادامه داد. هرچند تنوع در مسیرهای کریدوری میتواند نکته مثبتی ارزیابی شود، اما تلاش دو کشور ترکیه و آذربایجان برای حذف سایر اعضا از مواهب این کریدور باید با اقدامات مناسبی از سوی مقامات مسئول پاسخ داده شود.
ایجاد درگیری مجدد در بخش یراسخ ارمنستان که قطعهای از مسیر مورد توافق طرفها برای برقراری خط ریلی شمال – جنوب بوده و مورد تأکید مقامات دیپلماتیک جمهوری اسلامی واقع شده است، نشان دهنده سیاست رقابت منفی توسط جبهه ترکی – آذربایجانی در تصاحب کریدورها است. این در حالی است که چند ماه پیش نیز نمایندگان هیئت دیپلماتیک کشور هند بر لزوم حضور ارمنستان در کریدور شمال – جنوب تأکید داشتند.
منبع: رسانه یکپارچه روزنامه نگاران سراسر قفقاز (JAMnews)
انتهای پیام/ تجارت و دیپلماسی