بر اساس بند (چ) ماده (۸) قانون برنامه هفتم، دولت موظف است یکی از بانک‌های تخصصی خود را با تغییر مأموریت و ساختار به «بانک توسعه جمهوری اسلامی ایران» تبدیل کند تا تأمین مالی پایدار طرح‌های کلان توسعه‌ای را بر عهده گیرد. تجربه بانک‌های توسعه‌ای موفق در جهان نشان می‌دهد که نظام تصمیم‌گیری و حاکمیت شرکتی از مهم‌ترین عوامل تعیین‌کننده در تحقق مأموریت‌های این‌گونه بانک‌هاست. برای جلوگیری از مداخلات سیاسی و انحراف منابع، لازم است ترکیب ارکان تصمیم‌گیری بانک توسعه بر پایه تخصص‌گرایی و استقلال تنظیم شود تا این بانک بتواند مأموریت توسعه‌ای خود را محقق سازد.