اقتصاد ایران در سال 1338 با 2 مشکل اساسی افزایش شدید تورم و افزایش بدهی‌های خارجی مواجه شد. در سال 1339، بانک مرکزی برنامه تثبیت را در دستور کار قرار داد. ابزار تثبیتی این برنامه که با توصیه صندوق بین المللی پول اجرایی شد، محدودیت رشد ترازنامه بانک‌ها و اعتبارات خلق شده بود تا بتواند تورم فشار تقاضا را مهار کند و از طریق محدودیت‌هایی بر دسترسی دولت به اعتبارات صادراتی و کنترل بودجه، بدهی‌های خارجی دولت را تسویه نماید.